Ακρωτηριασμένη Δικαιοσύνη & Μαρί

 

Δ Υ Ν Α Τ Α Ι Ν’ ΑΠΟΒΕΙ χρήσιμη για τους προβληματισμούς των πολιτών που οραματίζονται τη μετάβαση, απ’ τ’ ανυπόφορο πλέον πολιτικό σύστημα της Ολιχαρχικής Κομματικής Ηγετοκρατίας της αθλίας ημών ρεππάπλικ στην πραγματική δημοκρατία, η συλλογικά τραυματική εμπειρία της ακρωτηριασμένης απονομής δικαιοσύνης: Για τη μέγιστη, μετά το ΄74, τραγωδία. Την οποία προκάλεσαν οι κακουργηματικού βαθμού αμέλειες της πολιτικής των «πουζιασμένων κκοντέινερς», με τον Όλεθρο της 11ης Ιουλίου 2011 και τις 13 ανθρωποκτονίες στη Ναυτική Βάση «Αντιστράτηγος Ευάγγελος Φλωράκης» της Εθνικής Φρουράς, στο Μαρί.

 Α Κ Ρ Ω Τ Η Ρ Ι Α Σ Μ Ε Ν Η εξ υπαρχής η δικαιοσύνη της ρεππάπλικ και γράμμα κενό, εν πολλοίς, η Διάκριση των Εξουσιών: Αφ’ ής στιγμής, το δοτό σύνταγμα αφ’ ενός και ο ανεξέλεγκτα απόλυτος άρχων των ποινικών διώξεων εκάστοτε Γεν. Εισαγγελέας αφ’ ετέρου, δεν επιτρέπει την υπαγωγή στη δικαιοσύνη, στις δικαστικές της διαδικασίες και στον ποινικό κολασμό, του εκάστοτε Αρχηγού της Εκτελεστικής Εξουσίας: Του άμεσα απ’ τον λαό εκλελεγμένου, για 5ετή θητεία οιονεί μονάρχη, Προέδρου, όστις φέρει, ως ο υπ’ αριθμόν Ένα «εντολοδόχος του λαού», την αρχηγική και, άρα, τη μεγαλύτερη ευθύνη -θεσμική, πολιτική, ποινική και αστική- προσωπική ευθύνη, των πράξεων και παραλείψεων των υφισταμένων του που βλάπτουν το σύνολο.

Α Π’ ΤΟ ΕΔΩΛΙΟ του Κακουργιοδικείου απουσίαζε ο πρωτεύθυνος του Ολέθρου, τότε ΠτΔ κ. Δημήτρης Χριστόφιας. Για τον οποίο, το Πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής που ο ίδιος διόρισε, είχε αποφανθεί 3.10.2011 ότι: «Η κύρια, η πιο μεγάλη, η μέγιστη ευθύνη, αδυσώπητη θεσμική και προσωπική ευθύνη ανήκει στον Πρόεδρο [που] είχε το γενικό πρόσταγμα και την κυριαρχική εξουσία» (σελ. 610). «Οι ενέργειες, πράξεις και αποφάσεις του Προέδρου ουδόλως ανταποκρίνονται στο ελάχιστο επίπεδο της αναμενόμενης από αυτόν επιμέλειας, τόσο για το δημόσιο συμφέρον, για την οικονομία του τόπου, αλλά κυρίως για την ασφάλεια των πολιτών της Δημοκρατίας» ( σελ. 611)...

Τ Ο ΚΑΚΟΥΡΓΙΟΔΙΚΕΙΟ χθες δεν παρέλειψε να καταγράψει τον ρόλο Χριστόφια. Μέχρι και τα περί «βασιλικής [του] διαταγής και τα σκυλιά δεμένα». Αλλ’ υπενθύμισε τα όρια των εν τη ρεππάπλικ δικαστηρίων: «Σκοπός μας δεν είναι να αποδώσουμε ποινικές ευθύνες σε πρόσωπα που δεν είναι κατηγορούμενοι. Τα Δικαστήρια λειτουργούν με βάση τις προδιαγεγραμμένες από το Σύνταγμα και τους νόμους αρμοδιότητές τους. Κατά τον προβλεπόμενο μηχανισμό απονομής δικαιοσύνης, ΜΟΝΟ όταν ασκηθεί δίωξη, σε σοβαρά αδικήματα από τον Γενικό Εισαγγελέα, μπορούν τα Δικαστήρια, αφού ακούσουν και τις δύο πλευρές με όλες τις διασφαλίσεις για έναν κατηγορούμενο, να αποδώσουν ποινική ευθύνη»...

ΕΡΩΤΗΣΗ 
Να ξαναδιαβάσουμε, λοιπόν, τον Σταγειρίτη παππούλη μας τον Αριστοτέλη (384-322π.Χ.), που εξηγούσε πως τα διαπραττόμενα από τους εν εξουσία εγκλήματα πρέπει να τιμωρούνται αυστηρότερα απ’ των ιδιωτών επειδή βλάπτουν το σύνολο; Και να ξαναδιαβάσουμε για την υπαγωγή των πολιτικών στη δικαιοσύνη, στου Γιώργου Κοντογιώργη το «Κομματοκρατία & Δυναστικό Κράτος»; Και για την κατεπείγουσα ανάγκη αυστηρής ποινικοποίησης της άσκησης εξουσίας;
Λάζ. Α. Μαύρος