του Αη-Γιωργιού Αλκ. Ιωαννίδης

Επιλέξαμε 2-3 όμορφα ακούσματα,
από το δροσερό καθάριο νερό που λέγεται μουσική μας παράδοση
την παράδοση που βάλθηκαν να ξεριζώσουν και να αντικαταστήσουν με .... τόση φτήνια (σε στίχο, σε γλώσσα, σε μουσική, σε εμφάνιση).

Χαρίζουμε στα αδέρφια μας, ειδικά της Κύπρου και της Κρήτης τα επόμενα τραγούδια
συγκινητικοί οι στίχοι, έντονα τα αισθήματα, δυνατή η μουσική
και η γλώσσα τόσο πλούσια

Του Αη-Γιωργιού - Αλκίνοος Ιωαννίδης


Διαβάστε και ένα σχόλιο ακροατή (από το youtube):

elalousen mou to i giagia mou pou imun mitsia!!! thumoumai tooooooo!!!!

3upna mou polla orees anamniseis touto to tragoudi....=)

το τελος του Ερωτοκριτου - Νίκος Ξυλούρης

σχόλιο (στο youtube):

i giagia mou to tragoudouse mexri na pe8anei

Οι στίχοι

Ως μπήκεν ο Ρετόκριτος στη φυλακή κι αρχίζει
να τση μιλεί και σπλαχνικά να την αναντρανίζει.
Λέγει της: "Το με 'ρώτηξες θα σου το πω και γροίκα
πού το 'βρηκα το χάρισμα στη φυλακή σ' αφήκα.

Είναι δυο μήνες σήμερο που 'λαχα κάποια δάση,
μες στη μεριά της Έγριπος κι εβγήκαν να με φάσι
άγρια θεριά, εμάλωσα κι εσκότωσα απ' εκείνα
κι από τα χέρια μου νεκρά όλα τα πια απομείναν.

Με κυνδηνο εγλητοσα οσ ωραν επολεμου
να γλητοθω πο λογου τους δεν το ΄ρπιζα ποτε μου
μα εβουθηξε το ριζικο τα αστροι με λυπηθηκαν
και σκοτοσα και ζυγοσα κι αλαβοτο μ αφηκαν

Δίψα μεγάλη γροίκησα στο πόλεμον εκείνο
γυρεύοντας να βρω δροσιά ήσωθε σ' ένα πρίνο
και παρεμπρός εφάνη μου κουτσουναράκι χτύπα,
σιμώνω βρίσκω το νερό στου χαρακιού την τρύπα.

Ήπια το κι εδροσίστηκα και πέρασέ μου η δίψα,
μα πούρι κι άλλα βάσανα ετότε δε μου λείψαν.
Έκατσα να ξεκουραστώ σιμά στο κουτσουνάρι
όντε γροικώ αναστεναγμό και μύσμα τ' αρρωστάρη.

Και βιαστικά σηκώνομαι, το ζάλο μου σπουδάζει
να δω ποιος είναι που πονεί και βαριαναστενάζει
και μπένω μέσα στα κλαδια που 'ταν κοντά στη βρύση,
δια να δω και για να βρω το εκεινον απου μύσσει.

Βρίσκω ένα νιον ωραιόπλουμο που 'λαμπε σαν τον ήλιο
κι εκείτουντο ολομάτωτος μπαστας εις ένα σπήλιο.
Σγουρά ξανθά 'χε τα μαλλιά και τα σοθέματά του
παρ' όλο οπού 'τα σα νεκρός, ήδειχνε η ομορφιά του.

Και δυο θεριά στο πλάι του ήτανε σκοτωμένα
και το σπαθί και τ' άρματα περίσσα ματωμένα.
Σιμώνω χαιρετώ τονε, λέω του: "Αδέλφι γεια σου.
Ίντα 'χεις κι απονέκρωσες, πούντη η λαβωματιά σου;"

Τα μάτια του 'χε σφαλιχτά, τότε τ' αναντρανίζει
κι εθώρειε δίχως να μιλεί και στο λαιμό του αγγίζει.
Με το δαχτηλι δυο φορες μου δειχνει να νοησω
που ντη χε τη λαβοματια να τον εβοηθησω

το στηθος του ξαρματοσα και μια πληγή του βρίσκω
δαμάκιν αποκατωθιό από τον ουρανίσκο.
Ολιγο κι ουδε ντιβοτση τον ειχε δαγκαμενο
Φενετε να χε το θεριο δοντι φαρμακεμενο

και πηρε του τη δυναμη και τη πνοη του εχασε
και το φαρμακι περασε και μεσα τον επιασε
Κι αγάλι αγάλια 'χάνετο σαν το κερί όντε σβήνει,
έκλαψα κι ελυπήθηκα πολύ την ώρα εκείνη.

Σαν αδελφό μου καρδιακό τον έκλαιγα κι επόνου,
μα πόνοι, κλάημα, δαρκυα, άνθρωπο δε γλυτώνου.
Εψυχομαχε κι έλεγε να στέκω μη μισέψω,
εθάρρειε πως τέτοια πληγή μπορούσα να γιατρέψω

δειχνει μου το δαχτυλίδι του που χε το δαχτύλι,
και γνωρισα πως χαρισμα σα φιλος μου το δεινει
Τότε μια σιγανή φωνή μόνο τ' αυτιά μου ακούσαν
και είπανε τα χείλη του: "Σε 'χασα Αρετούσα".

Ετούτα είπε μοναχά και τέλειωσ' η ζωή του
και με πρικύ αναστεναγμό εβγήκε η ψυχή του.
Τουτα τα χερια που θωρεις λακκο ζυμιο του σκαψαν
και τουτα τον εσηκασαν και τουτα τον εθαψαν

Ως τα κουσε η Αρετη ωρα λιγακι εσταθει
αμηλητη κι ο πονος της την εκανε κι εχαθει



καλή ακρόαση αδέρφια