Το μουσουλμανικό τέμενος στην Αθήνα

Σε εκπομπή αθηναϊκού ραδιοσταθμού με κάλεσαν, πριν τρία, περίπου, χρόνια, να τοποθετηθώ πάνω στο θέμα της οικοδόμησης τζαμιού στην Αθήνα -τότε μια επιτροπή πίεσης, με προεξάρχουσα τη Σαουδική Αραβία, ενεργοποιήθηκε και είχε συνέχεια επαφές με την ελληνική κυβέρνηση.

Απάντησα ότι είμαι θερμός και διαπρύσιος κήρυκας της ίδρυσης τεμένους, ότι πρέπει και οι Μουσουλμάνοι της Αθήνας να έχουν έναν τόπο για την εκτέλεση των θρησκευτικών τους καθηκόντων, να έχουν έναν τόπο για την έκφραση των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Ως Έλληνας της Κύπρου, πρόσθεσα, ζητώ όμως και κάτι απλό. Να δοθεί στην Επιτροπή αυτή μια διακήρυξη και για την καταστροφή και σύληση των εκκλησιών της Κύπρου και να ζητηθεί η υπογραφή της. Η διακήρυξη αυτή θα τόνιζε ότι στην κατεχόμενη Κύπρο εκατοντάδες εκκλησίες έχουν λεηλατηθεί, έχουν μετατραπεί σε αποθήκες, μπαρ και τζαμιά και ότι η Επιτροπή που πρωτοστατούσε για την οικοδόμηση τζαμιού στην Αθήνα καλούσε τις τουρκικές κατοχικές αρχές να επιστρέψουν τους χριστιανικούς ναούς στην Εκκλησία της Κύπρου. Αυτό μόνο. Έτσι η Επιτροπή, τόνισα, θα αποδείξει ότι πρωτοστατώντας για την έκφραση της θρησκευτικής πίστης των μουσουλμάνων στην Αθήνα διεύρυνε το πεδίο της ευαισθησίας της και κάλυπτε και άλλο τομέα, αυτόν της λεηλασίας και αρπαγής των θρησκευτικών ιδρυμάτων και των Άλλων. Τόνισα ακόμη: Ότι είμαι θερμός και διαπρύσιος κήρυκας της ίδρυσης μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα ακόμη και αν η Επιτροπή αρνιόταν να υπογράψει το κείμενο για την απόδοση των χριστιανικών ναών στην Εκκλησία της Κύπρου. Απλώς θα έμενε ένα τεκμήριο στάσης, νοοτροπίας και συμπεριφοράς, που θα μας αποδείκνυε πολλά και διάφορα.

Τα ξανασκέφτηκα αυτά όταν πρόσφατα έγινε η δημόσια προσευχή των μουσουλμάνων στις πλατείες της Αθήνας. Ουδείς από τους δημοσιογράφους διανοήθηκε να ρωτήσει, τους απλούς πιστούς και, κυρίως, τους πρωτεργάτες αυτής της εκδήλωσης, πώς στέκονται απέναντι στο θέμα της λεηλασίας και αρπαγής των εκκλησιών της Κύπρου, αν αισθάνονται ότι καταπατούνται τα θρησκευτικά αισθήματα άλλων ανθρώπων, αν έχουν κάτι να σχολιάσουν και να δηλώσουν. Ουδείς σκέφτηκε να οργανώσει μια έκθεση, μια τηλεοπτική εκπομπή και να τους καλέσει να εκφράσουν άποψη και κρίση, για τις λεηλατημένες εκκλησίες των κατεχομένων.

Είναι γνωστός ο επαρχιωτισμός των Αθηναίων διανοουμένων που καταναλώνουν μπροσούρες και συνθήματα από την Δυτική Ευρώπη. Μια βασική συνισταμένη του συλλογικού βίου της Δυτικής Ευρώπης είναι η ενοχή για την αποικιοκρατία, γιατί πράγματι τα δυτικοευρωπαϊκά έθνη, για εκατοντάδες χρόνια, καταπίεσαν και εκμεταλλεύτηκαν με φρικτές και απάνθρωπες μεθόδους τις αποικίες τους, και αυτό τους έκανε να αντιμετωπίζουν τους προερχόμενους από τις πρώην αποικίες τους, ειδικά πριν οξυνθεί το θέμα της λαθρομετανάστευσης, με άλλο πνεύμα. Η Ελλάδα δεν είχε οποιαδήποτε αποικία, δεν κατέλαβε και δεν οικοδόμησε μηχανισμούς ελέγχου, εκμετάλλευσης, καταπίεσης και καταστολής σε χώρες της Αφροασίας ή της Λατινικής Αμερικής. Όμως τα διανοούμενα χωριατόπουλα της Αθήνας μιλούν και εκφράζονται λες και στο συλλογικό βίο της Ελλάδας υπάρχει η αποικιοκρατία και η καταπίεση των αποικιών. Πρόκειται για ενδεικτική στάση μιμητισμού, αποβλάκωσης και αλλοτρίωσης: να αισθάνεσαι με αισθήματα που δεν αντιστοιχούν με τις πραγματικές συνθήκες ύπαρξης του συλλογικού βίου. Οι Έλληνες, που μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα η πλειοψηφία τους ζούσε κάτω από το βάρβαρο καθεστώς της Τουρκοκρατίας, που υφίστατο καταπίεση, εκμετάλλευση, γενοκτονίες και εθνοκάθαρση, αισθάνονται λες και είχαν υπό την αποικιοκρατική τους εξουσία το Κογκό ή την Αγκόλα ή τη Ροδεσία. Πρόκειται για ακραίο φαινόμενο χωριάτικης πνευματικής δουλοφροσύνης, για ακραίο φαινόμενο αλλοτρίωσης.

Θα συνεχίσουμε σ’ αυτό το θέμα. Όμως προς το παρόν αισθάνομαι έντονα την ανάγκη να δηλώσω ότι είμαι πλήρως αντίθετος όταν η οποιαδήποτε διαφωνία και στάση απέναντι στα αρνητικά της λαθρομετανάστευσης στρέφεται εναντίον των λαθρομεταναστών. Οι λαθρομετανάστες είναι οι πνιγμένοι και ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται. Και όπου βρουν τρόπο να εισδύσουν και να δουλέψουν θα το κάνουν. Και η έκφραση αντίθεσης προς αυτούς αποτελεί και ένα είδος βολικής μαγκιάς, ή ακόμη, απλώς, εκτόνωσης αισθημάτων απέναντι στα αρνητικά της λαθρομετανάστευσης που δεν προάγει την πρέπουσα πολιτική πρακτική. Κάθε κριτική φωνή, κάθε έκφραση διαφωνίας, κάθε αντίθεση οικοδομεί πολιτική πρακτική και πολιτική νοοτροπία αν κατευθύνεται προς την κυβέρνηση και τις εντεταλμένες υπηρεσίες της. Αυτοί ψηφίζουν, αυτοί εφαρμόζουν (η δεν εφαρμόζουν) μέτρα, αυτοί είναι υπεύθυνοι, είτε γιατί δεν καταλαβαίνουν, είτε γιατί καταλαβαίνουν αλλά έχουν άλλα στο βάθος του μυαλού τους. Αυτοί πρέπει να πάρουν μέτρα ελέγχου, να αποτρέψουν την είσοδο, να εφαρμόσουν λογικές ένταξης των λαθρομεταναστών, να οικοδομήσουν θεσμούς εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας καθώς και γνώσης της κυπριακής ιστορίας, για να αισθανθούν οι μετανάστες το πελώριο έγκλημα εις βάρος της Κύπρου με την εισβολή της Τουρκίας το 1974. Εκεί, λοιπόν, στους κρατικούς φορείς και τα κόμματα εξουσίας θα πρέπει να κατευθύνονται τα βέλη και οι φωνές. Με άλλα λόγια δεν κατανοώ γιατί ο Φορέας εναντίον της λαθρομετανάστευσης ζήτησε από τους φίλους και τους οπαδούς του να πορευτούν στις γειτονιές των λαθρομεταναστών της Λάρνακας. Θα μπορούσε να τους ζητήσει να πορευτούν στο ΑΚΕΛ Λάρνακας (ή και στο ΔΗΚΟ). Αυτοί είναι εξουσία, αυτοί αποφασίζουν, αυτοί είναι υπεύθυνοι. Ζητώντας να οδεύσουν προς το ΑΚΕΛ Λάρνακας (ή και το ΔΗΚΟ) δημιουργούσαν τις προοπτικές για ορθή πολιτική πρακτική.

-Του Σάββα Παύλου- http://savvaspavlou.wordpress.com