Η φωνή που διαπέρασε τα σύνορα της Ελλάδος, αναγκάζοντας Πρέσβεις και Προέδρους, Πρωθυπουργούς και Καγκελάριους να την ακούσουν και να τη σεβαστούν.
Έπαψαν ν’ ακούγονται οι τρανταχτές ομιλίες του που άρχιζαν με τα γνωστά λόγια: «Αδέλφια Βορειοηπειρώτες!» και όπου σε καθήλωναν ν’ άκουγες με προσοχή εκείνα τα λόγια.
Λόγια σοφά, ειλικρινή, πονετικά, δυναμικά, πειστικά, διαμαρτυρικά. Ανάλογα τις περιστάσεις.
Λόγια που κατέληγαν ξανά με την ίδια ευχή: «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος ανέστη!».
Εκείνη την 12η Δεκεμβρίου του 1994, η Βόρεια Ήπειρος έμεινε πιο φτωχή. Πιο αδύναμη και πιο απροστάτευτη.
Γιατί έφυγε ο Γέροντας εκείνος που ταρακουνούσε τα λιμνάζουσα νερά.
Εκείνος που ανάγκαζε Οργανισμούς και Φορείς να παρακολουθούν τα κατεστημένα στην Αλβανία και οι Βορειοηπειρώτες να νιώθουν πιο ασφαλείς.
Γι’ αυτό τον αγάπησαν τόσο πολύ οι Βορειοηπειρώτες.
Γι’ αυτό πόνεσαν σαν άκουσαν τη θλιβερή εκείνη είδηση του αποχωρισμού του από την αγκαλιά τους.
Γι’ αυτό τον μίσησαν τόσο πολύ οι εθνικιστές Αλβανοί. Και δημιούργησαν τις κακουχίες και ραδιουργίες, τις στημένες σκηνές της Επισκοπής και την σύλληψη των «πέντε».
Γι’ αυτό πίεζαν στις ανακρίσεις τους Πέντε της Ομόνοιας να κατηγορήσουν και να τα φορτώσουν όλα στον Άνθρωπο της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, της αγάπης και του πόνου, της ειλικρίνειας και του σεβασμού.
Δεν το κατόρθωσαν, όμως, μπροστά στη στάση των κατηγορουμένων με τις διδαχές του Σεβαστιανού που ήταν εμπνευσμένοι, μπροστά στη συσπείρωση όλου του Ελληνισμού.
Έκλεισαν 16 χρόνια που απουσιάζει από κοντά μας ο Εμπνευστής, ο Ήρωάς μας, ο Πνευματικός μας Ηγέτης. Ο Άνθρωπος που έκλεισε τα μάτια του με τον πόνο μας. Με την εικόνα της αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου. Αιώνια η μνήμη σου αείμνηστε μακαριστέ Σεβαστιανέ!
Απόσπασμα από την ανακοίνωση της ΣΦΕΒΑ:
Ο Σεβαστιανός γίνεται ο διαπρύσιος κήρυκας των 25.000 Βορειοηπειρωτών φυλακισμένων, των 100.000 εκτοπισμένων, εκείνων που έφυγαν από τη ζωή αλειτούργητοι και ακήδευτοι, αλλά και εκείνων που έπεσαν στο συρματόπλεγμα της σκλαβιάς, με μια σφαίρα στο καθάριο μέτωπο της θυσίας, στην εναγώνια προσπάθεια να αναπνεύσουν αγέρα Ελευθερίας.
- Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τον αστείρευτο και πύρινο λόγο του, στις εκατοντάδες ομιλίες που εξεφώνησε ανά την Ελλάδα, αφυπνίζοντας συνειδήσεις και μεταφέροντας παντού, το δράμα και το κλάμα, όπως έλεγε, των Βορειοηπειρωτών αδελφών μας;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τις ιερές μυσταγωγίες στα Τριήμερα πένθους και προσευχής για τη Βόρειο Ήπειρο, που διοργάνωνε κάθε Φεβρουάριο, κατά την επέτειο του Αυτονομιακού Αγώνα των Βορειοηπειρωτών, στην Κόνιτσα, με πάνδημη τη συμμετοχή κλήρου και λαού;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς το αναστάσιμο μήνυμα «Χριστός Ανέστη και η Βόρειος Ήπειρος Ανέστη» που εξέπεμπε κάθε Πάσχα, από τα ακροσύνορα, για να μπορέσουν οι υπόδουλοι αδελφοί μας να ακούσουν καμπάνα λυτρωτική και να γευτούν, έστω και για λίγο την ευλογία του χαρμόσυνου μηνύματος της Νίκης του Θεανθρώπου επί του θανάτου?
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τις αγρυπνίες του Δεκαπενταύγουστου στην επιμεθόριο του Μολυβδοσκεπάστου, που θέριευαν την αποσταμένη ελπίδα των αδελφών μας;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς την παρησσία και την καθαρότητα των εθνικών του θέσεων για το Βορειοηπειρωτικό, όταν τις εξέθετε στους διεθνείς οργανισμούς, διατρέχοντας όλο τον Κόσμο;
Πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς τη γλυκύτητα της παρουσίας του, την ιλαρότητα στο βλέμμα, το βάθος των πνευματικών του νουθεσιών, το υψιπετές αγωνιστικό του φρόνημα, αλλά και την θερμουργό πνοή του, που συνήγειρε τη νεολαία της ΣΦΕΒΑ, δικό του δημιούργημα, σε αγώνα ανυποχώρητο για τη Βόρειο Ήπειρο;
Και τέλος, πώς μπορεί να ξεχάσει κανείς την αφειδώλευτη αγάπη του για τους Βορειοηπειρώτες αδελφούς μας, που έβρισκε την έκφραση της, στην πνευματική και υλική τους στήριξη, στην παρηγορία των φυγάδων, στην περίθαλψη των αναξιοπαθούντων, στην παραμυθία των καταδιωγμένων, στη φιλοξενία παιδιών , στη σύσταση φροντιστηρίων Ελληνικής γλώσσας στο Βορειοηπειρωτικό χώρο, στην ενίσχυση της χειμαζόμενης τοπικής Εκκλησίας με κληρικούς, για να ξαναζωντανέψουν οι γκρεμισμένοι ναοί. 
Μετά το πανευρωπαϊκό γκρέμισμα των τειχών και την πτώση των ηλεκτροφόρων συρματοπλεγμάτων στις αρχές τις δεκαετίας του ’90, ο Σεβαστιανός, πρώτος από όλους και μπροστά από τις εξελίξεις, διαγιγνώσκει εγκαίρως τον κίνδυνο που συνεπάγεται για τη Βόρειο Ήπειρο η πληθυσμιακή αιμορραγία από τα ζωτικά παραγωγικά της κύτταρα και αγωνίζεται ασθενής πλέον στο σώμα , με πάντα ακμαίος στην ψυχή, για την ενότητα του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού, για την παραμονή του στις πατρογονικές εστίες, για την κατοχύρωση του αναφαίρετου ανθρώπινου δικαιώματος των αδελφών μας να ζουν ως ελεύθεροι άνθρωποι, πέφτοντας κυριολεκτικά στις επάλξεις του πνευματικού και εθνικού αγώνα.
(...)Ο ΠΑΣΥΒΑ και η ΣΦΕΒΑ, που γεννήθηκαν, ανδρώθηκαν και αγωνίστηκαν κάτω από τη σκέπη του ράσου που έγινε σημαία, δηλώνουμε στον αγώνα αυτό παρόντες και αδελφωμένοι με πολλούς άλλους τίμιους Ελλαδίτες, Βορειοηπειρώτες, Κυπρίους αδελφούς, πιστοί στις παρακαταθήκες του αοιδίμου Αρχηγού μας.
Από το μέλλον φθάνει σε όλους εμάς, καθάρια και ζωντανή, κρυστάλλινη και ανόθευτη η φωνή του Σεβαστιανού, που σημαίνει σάλπισμα ηχηρό και μήνυμα επίκαιρο»:
Σεις που είστε χορτασμένοι, θυμηθείτε εκείνους που μένουν νηστικοί, σεις που έχετε Πατρίδα, μην ξεχνάτε τα αδέλφια σας που τη χάνουν, όσοι θέλετε να λέγεστε Έλληνες, σταθείτε επιτέλους σαν Έλληνες»
Η πλήρης ανακοίνωση εδώ: http://www.sfeva.gr/754A316B.el.aspx
Οι φωτογραφίες από το σεμνό και απέριττο τρισάγιο που τέλεσε ο διάδοχός του και συνεχιστής του έργου του, μητροπολίτης Κονίτσης Ανδρέας.
Αγιος άνθρωπος.
ΑπάντησηΔιαγραφή