Η Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Θεμάτων θεωρεί τεκμήριο έκδηλης νοσηρής νεοκυπριακής ιδεοληψίας την παρουσία του, πολυσέλιδου μάλιστα, πονήματος των Κεχαγιόγλου-Παπαλεοντίου «Ιστορία της νεότερης κυπριακής λογοτεχνίας», έργου προσχεδιασμένης υπονόμευσης της εθνικής λογοτεχνίας, με διαφανώς προκατασκευασμένα «πορίσματα», προφανούς όμως επιστημονικής ανεπάρκειας, προκειμένου να υποβάλει ως σωτήρια αναγκαιότητα, την υιοθέτηση της κυπριακής διαλέκτου ως επίσημης γλώσσας της λογοτεχνίας, και όχι μόνο εκείνης. Και όλα αυτά, όπως υποστηρίζουν οι συγγραφείς του πονήματος, για «σωτηρία» των κυπρίων λογοτεχνών από την σίγουρη, και μάλιστα «από χέρι»(sic), καταδίκη τους στην «αφάνεια»!
Ευτελής βεβαίως, και ιδίως ανελλήνιστη, χρησιμοθηρία, που για υποβολιμαία διοχέτευση της στους λογοτέχνες του τόπου, επιστρατεύεται ιδιαίτερα μεγάλο πλήθος σελίδων, με πλήρη αδιαφορία αν σ’ αυτές η προχειρότητα, τα πραγματολογικά λάθη και οι ανακρίβειες, είναι ο κυρίαρχος κανόνας και όχι η εξαίρεση, η δε αρνητική, πλην όμως ιδίως αδέξια, κριτική σε ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε, είτε υπερασπίζεται, είτε προβάλλει, είτε απλώς εμπνέεται από την ελληνικότητα, δεν διστάζει να περιλάβει στη χλεύη του «αντιεθνικισμού» της κανένα, ούτε και τον ίδιο τον κορυφαίο Κώστα Μόντη. Διανθίσματα δε της εν λόγω χλεύης είναι «ηχηρός πατριωτισμός», «αμετανόητος ελληνοκεντρισμός», «αθεράπευτος ενωτικός καημός» και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Εκείνο όμως το καταλυτικό ως νοηματοδότηση γεγονός, που έχει υποχρέωση να επισημάνει προς τον λαό η ΕΜΕΘ, είναι τούτο: Η από το ίδιο το κράτος βράβευση ενός έργου, που κραυγαλέα αποτελεί μελέτημα «κυπριώτικης» προπαγάνδας και αλλοτρίωσης και όχι ιστορία της κυπριακής λογοτεχνίας, δεν αποτελεί απλώς ακόμα ένα προϊόν της, ούτως ή άλλως πάγιας κρατικής περιπλάνησης εκτός, ή στα πέριξ της ουσίας, και μονίμως ασύμπτωτης μ’ αυτήν. Αποτελεί ουσιαστική επικύρωση, αν όχι πανηγυρική συνενοχή στη στοχοθετημένη και διατεταγμένη συγγραφή του.
Παράλληλο δε γεγονός, στη χλεύη του πατριωτικού φρονήματος των Ελλήνων δημιουργών του τόπου φυσικά, συνιστά και η, τουλάχιστο περίεργη, εμπλοκή της Ακαδημίας Αθηνών. Διότι τι άλλο συμβολίζει η αδιανόητη σπουδή της άκριτα να βραβεύσει μια τέτοιας έκτασης στρατευμένη στο ιδεολόγημα του νεοκυπριωτισμού παγίδα. Άκριτα κατ’ οικονομία βεβαίως. Διότι η «άλλη» εκδοχή είναι τουλάχιστο αυτούσιος ο ζόφος!
Εξ άλλου πεποίθηση της ΕΜΕΘ έντονη, είναι πως και ο επιστημονικός κόσμος, Κύπρου και Ελλάδας, προς τον οποίο ως πνευματικό ταγό καταγγέλλεται η απροκάλυπτη αυτή επιχείρηση αδίσταχτης παραχάραξης, και συνάμα υπονόμευσης της εθνικής ενότητας Κύπρου και μητροπολιτικής Ελλάδας, δεν δικαιούται, τηρώντας απόσταση σιγής, να αφήσει ανεξέλεγκτη την γένεση αυτής της νοοτροπίας της πνευματικής παρακμής.
Το νοσηρό πάντως εγχείρημα δεν μπόρεσε να αποφύγει τελικά το γελοίο. Δυο γεγονότα το καταδεικνύουν. Πρώτο το βιβλίο που ευαγγελίζεται την χρήση μιας διαλέκτου, της κυπριακής, ως επίσημης γλώσσας, δεν είναι γραμμένο στην ευαγγελιζόμενη, αλλά στην πανελλήνια δημοτική γλώσσα! Δεύτερο, η ίδια επιτροπή του κράτους που βράβευε το βιβλίο αυτό, και στην ίδια τελετή βράβευσης, βράβευε επίσης και έργο λογοτέχνη, που στο πόνημά τους, οι βραβευθέντες συγγραφείς, τον περιέλαβαν στην χορεία των παρασημοφορηθέντων με τα ως άνω «κοσμητικά» του «αμετάπειστου ελληνολάτρη» κλπ., και κυρίως «καταδικασμένου, από χέρι, στην αφάνεια»!
Τα ευτράπελα όμως αυτά δεν θα μπορούσαν ούτε κατά διάνοια να βγουν εκτός του σκότους του Ερέβους, αν την Παιδεία του τόπου δεν την παραδίναμε έρμαιο στα χέρια του οποιουδήποτε εποχιακού κομματικού μικρομάγαζου κάποιου ιδεοληπτικού κόμματος ως Υπουργείο Παιδείας, αλλά την επαναφέραμε, όπως υπήρξε παγίως η εισήγηση της ΕΜΕΘ, στην συνταγματικά υπεύθυνη, και αδοκίμως καταργηθείσα, Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Ο ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Χάρης Φεραίος α/α : Ροδοσθένης Μυριανθεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου