Ενας άντρας μωρέ, ένας άντρας! Δεν υπάρχει ένας άντρας σ' αυτή τη χώρα;

Και απορώ εγώ τώρα:

Δεν υπάρχει ένας άντρας σ' αυτή τη χώρα; 

Δεν μιλώ για ήρωα.
Για άντρα μιλώ, απλό και συνηθισμένο. Καθημερινή φιγούρα από κείνους που έλεγαν κάποτε "δεν τα σηκώνω εγώ αυτά" και το εννοούσαν.

Τόσο πολύ έχει πλήξει το είδος ο εθνικός ερμαφροδιτισμός και η δήθεν προοδευτικότητα;

Παλιότερα οι άντρες έπαιρναν φωτιά (και κακώς) για την λεγόμενη "τιμή" της αδελφής και τώρα δεν ψυλλιάζονται τίποτε για την τιμή της πατρίδας;

Ένας άντρας μωρέ να μπει μπροστά και ν' ακολουθήσουμε και να τους πάρουμε φαλάγγι τους ξένους και τους δικούς μας τους προσκυνημένους.

Τα πούλησαν όλα, τροφοδοτούν τους τραπεζίτες (η Λαγκάρντ θέλει να δώσει προκαταβολή δανείου για να μην κινδυνεύσουν οι γαλλογερμανικές Τράπεζες...), παίζουν το παιχνίδι της διάσωσης των συντάξεων (τελειώνει κι' αυτό),  απείραχτα τα δικά τους μισθολογικά και άλλα προνόμια, κλείδωσαν τις χειροπέδες στα χέρια μας και πετούν τα κλειδιά στη θάλασσα.

 

Και μεις αποσβολωμένοι, αμήχανοι, τρομαγμένοι, μαζεμένοι αναρωτιόμαστε τί άλλο μας περιμένει.Μόνο ο θάνατος. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο.

Πηγαινοέρχονται οι λιμουζίνες στου Μαξίμου, τις κοιτάζω και
μου έρχεται εμετός. Σίγουρα δεν κουβαλούν άντρες!

Μα να μην υπάρχει ούτε ένας;Κάποιος που να μην έχει κόμμα αλλά να έχει πατρίδα και

νά 'ναι η Ελλάδα;

Κάποιος που να πει "Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων", να κάνει τον σταυρό του και να τραβήξει μπροστά;

Σπύρος Σπυρομήλος, ο αετός της Χειμάρας

Τελικά ποιός ευνούχισε τους άντρες μας;

 Και πώς θα πορευτούν οι έρωτες, δίχως την αψάδα του αρσενικού;

 

Μπροστά στο μνημείο του Ηλιάκη.Η φωτογραφία από εδώ

Και πώς να ζήσει πατρίδα δίχως έρωτα, χωρίς στιβαρότητα, δίχως την λεβεντιά ενός χεριού που να μυρίζει θερισμό χωραφιού και γράσο συνεργείου και δίχως φωνές αγριεμένες που να μπορούν να ουρλιάξουν (πια) "ως εδώ και μη παρέκει" ή "ως πότε παλληκάρια" ;

Πηγή