Πτωχοτραπεζοκρατία: Τα ημιθανή χρηματοπιστωτικά συστήματα προκαλούν δέος στο κράτος

 (Του Μάριου Ευρυβιάδη)

Οι Αμερικανοί «εξανάγκαζαν» ολόκληρο τον παραγόμενο πλούτο του κόσμου να ανακυκλώνεται μέσω Αμερικής και να τροφοδοτεί τον αδηφάγο  ελλειμματικό αμερικανικό Μινώταυρο

Τι είναι πτωχοτραπεζοκρατία; Είναι η κοινωνικοποίηση των απωλειών των ιδιωτικών τραπεζών από το κράτος, δηλαδή η χρηματοδότηση της από εμένα και από εσένα τον φορολογούμενο, και η ταυτόχρονη άρνηση των τραπεζιτών, των bankers (όχι των τραπεζικών αν και βάζουν και αυτοί το δαχτυλάκι τους στο μέλι) να αρνούνται ταυτόχρονα την εκκαθάριση και επανακεφαλαιοποίηση ώστε να παραμένουν κύριοι των τραπεζών που οι ίδιοι πτώχευσαν.

Πτωχοτραπεζοκρατία είναι η αντιστροφή της δαρβινικής διαδικασίας ότι δηλαδή οι «ικανότεροι» επιβιώνουν και οι «παρακατιανοί» βιώνουν τη μοίρα τους που αυτοί δημιούργησαν λόγω της «ανικανότητας» και «ανεπάρκειάς» τους.

Στην περίπτωση των αποτυχημένων ιδιωτικών τραπεζών η αντιστροφή της δαρβινικής διαδικασίας δουλεύει ως εξής: όσο πιο αποτυχημένες είναι οι τράπεζες, όσο πιο καταστροφικές είναι οι απώλειές τους, τόσο πιο πολύ αυξάνεται η δύναμή τους διότι θα έλθει το κράτος, δηλαδή οι φορολογούμενοι, να χρηματοδοτήσουν τις αποτυχίες τους. Και ανάλογα με την αστοχία τους θα είναι και η ανταμοιβή τους. Όσο μεγαλύτερη είναι τόσο το καλύτερο. Και όχι μόνο. Τα ημιθανή αυτά χρηματοπιστωτικά ιδιωτικά συστήματα, αυτές οι νεκροζώντανες τράπεζες που αντλούν την ρευστότητα από το κράτος, δηλαδή από τις τσέπες τις δικές μας, προκαλούν δέος σε όλους. Προκαλούν δέος στο κράτος (αν είναι δυνατό να προκαλείται από τον οποιοδήποτε ιδιωτικό φορέα, δέος στο κράτος που εξ ορισμού είναι κραταιό!). Προκαλούν δέος και τρόμο στους πολιτικούς που μόλις την προηγούμενη ψήφισαν νομοθετικές διατάξεις για τη διάσωσή τους! Και προκαλούν δέος και τρόμο στον πολίτη που νιώθει απροστάτευτος σαν μοναχική καλαμιά σε έναν κάμπο που ανεμοδέρνεται.

Από την μια τσέπη πληρώνει σαν φορολογούμενος για τη διάσωση των πτωχευμένων τραπεζών αλλά από την άλλη οι άπληστοι τραπεζίτες τους ρουφούν το αίμα με τις γνωστές πλέον παγαποντιές τους και τα ληστρικά επιτόκια δανεισμού.

Ταυτόχρονα, στην περίπτωση της Ελλάδας και ίσως και της Κύπρου, για παράδειγμα, επισείει πάνω από το κεφάλι του πολίτη και μια δαμόκλειο σπάθη. Απειλεί να εξαφανίσει, από τη μια μέρα στην άλλη, τους κόπους και τους μόχθους μιας ζωής και να μετατρέψει σε είλωτες και κολίγους τα παιδιά και τα εγγόνια του. Εάν οι καλοί αναγνώστες θέλουν να μάθουν περισσότερα για το φαινόμενο αυτό της Πτωχοτραπεζοκρατίας τους συστήνω ανεπιφύλακτα να διαθέσουν ένα ποσό λιγότερο από 20 ευρώ (που δυστυχώς μέρος του Φόρου Προστιθεμένης Αξίας θα καταλήξει σε κάποια πτωχοτράπεζα) και να αγοράσουν το εμβληματικά πραγματικά βιβλίο του Βαρουφάκη, «Παγκόσμιος Μινώταυρος- Οι Πραγματικές Αιτίες της Κρίσης»- Εκδόσεις Λιβάνη 2011 που είναι μια εξαιρετική μετάφραση της αγγλικής έκδοσης Τhe Global Μinotaur: Αmerica, the Τrue Οriginsofthe Financial Crisisand the Future ofthe World Εconomy(ΡαlgraveΜacmillan και Ζed Βooks, 2011).

Ο αναγνώστης του βιβλίου θα μορφωθεί, όπως μορφώθηκα και εγώ που δεν είμαι οικονομολόγος, διότι το μόνο προαπαιτούμενο για την κατανόηση των οικονομικών γενικότερα είναι ο κοινός νους και μόνο. Για τον συγγραφέα δεν θα πω περισσότερα (δεν τον γνωρίζω καν) παρά μόνο ότι τιμά τους τίτλους του, κάτι που του αναγνωρίζεται διεθνώς διότι όταν έκανα αναζήτηση στο διαδίκτυο το έργο του με τον αγγλικό του τίτλο, υπήρχαν περισσότερα από 2.5 εκατομμύρια αναφορές!

Πέραν του φαινομένου της πτωχοτραπεζοκρατίας, που αποτελεί σύμπτωμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, ο αναγνώστης του πονήματος του Βαρουφάκη θα μορφωθεί για τα πραγματικά αίτια της σημερινής παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Η κρίση αυτή, όπως μας εξηγεί με απλό αλλά και με απολαυστικό τρόπο ο συγγραφέας, (το βιβλίο είναι τόσο καλογραμμένο και η δομή του τόσο εργαλειακή που διαβάζεται εύκολα και ευχάριστα) είναι συστημική και προκαλείται από τις δομικές ανεπάρκειες του καπιταλιστικού συστήματος όπως αυτό διαμορφώθηκε από τους Αμερικανούς μεταπολεμικά με σκοπό και στόχο την διατήρηση εσαεί της αμερικανικής ηγεμονίας. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι μετά το 1971 η αμερικανική οικονομία άρχισε να λειτουργεί με συνεχή ελλείμματα τρεχουσών συναλλαγών και κρατικών εξόδων.

Όπως τεκμηριώνει ο Βαρουφάκης στη βάση ενός οργανωμένου και στην παραμικρή του λεπτομέρεια στρατηγικού σχεδιασμού (το ονομάζει Παγκόσμιο Σχέδιο), οι Αμερικανοί «εξανάγκαζαν» ολόκληρο τον παραγόμενο πλούτο του κόσμου (τα διεθνή πλεονάσματα) να ανακυκλώνεται μέσω Αμερικής και να τροφοδοτεί τον αδηφάγο ελλειμματικό αμερικανικό Μινώταυρο. Και αυτό μέχρι την αμερικανική οικονομική κρίση του 2008.

Μέχρι δηλαδή που η απληστία του χρηματοπιστωτικού συστήματος των ΗΠΑ, υποβοηθούμενη από μια λανθάνουσα νεοφιλελεύθερη οικονομική αντίληψη που κυριάρχησε στις ΗΠΑ από τη δεκαετία του 1980, εξουδετέρωσε τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του αμερικανικού συστήματος. Έτσι, όταν άρχισε η παραγωγή τοξικών προϊόντων στις ΗΠΑ, που έκαναν τον γύρο του κόσμου διότι η απληστία των επί γης τραπεζιτών είναι απύθμενη (και μόνο με βούρδουλα μπορούν να πειθαναγκασθούν) συνεχίσθηκε και το τάισμα του Μινώταυρου, όχι με πραγματικό πλούτο αλλά με δηλητήριο.

Και έτσι ψόφησε το κτήνος, ο Μινώταυρος, που μέχρι να αρχίσει το τάισμα με τοξικά, οι όποιες αμερικανικές του ιδιοτροπίες ήταν μια κάποια λύση (όχι η καλύτερη) για τη διεθνή οικονομία. Τώρα το σύστημα είναι ανεξέλεγκτο.

ΧΑΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΛΑΒΥΡΙΝΘΟ

Δεν υπάρχει Μινώταυρος αλλά όλοι είμαστε χαμένοι στο Λαβύρινθό του. Πλέον ολόκληρο το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα βρίσκεται στο έλεος ανεύθυνων και άπληστων ανθρώπων, είτε αυτοί κατοικοεδρεύουν σε χρηματοπιστωτικά ιδρύματα ή σε πτωχοτράπεζες. Βρισκόμαστε και όλοι εμείς οι φορολογούμενοι πολίτες στο έλεος τους. Μπορεί, γράφει ο Βαφουράκης, μία άλλη ανερχόμενη δύναμη ν’αντικαταστήσει τον πεθαμένο πλέον αμερικανικό Μινώταυρο με τον δικό της διότι είναι απαραίτητη η ανακύκλωση των παγκόσμιων πλεονασμάτων. Δεν πιστεύει όμως ότι η Κίνα μπορεί, στο εγγύς μέλλον, να πράξει κάτι τέτοιο. Εγώ υπερθεματίζω λέγοντας ότι η Κίνα είναι τόσο εξαρτημένη από την παγκοσμιοποίηση, τον εξαμερικανισμό του κόσμου δηλαδή, που στην πράξη δεν είναι παρά σαν μία χάρτινη τίγρη στο ζήτημα αυτό.

Παραδόξως, καταλήγει ο Βαφουράκης, οι Αμερικανοί μπορούν να ξαναοικοδομήσουν το διεθνές οικονομικό σύστημα με την επαναδραστηριοποίηση των πραγματικά ισχυρών μηχανισμών που διαθέτει το σύστημα διακυβέρνησής τους. Αλλά θα το κάνουν, ή μήπως βρίσκονται και αυτοί στο έλεος των θεραπαινίδων του Μινώταυρου;