ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Μερικές αναμνήσεις από τον «αρχιεπίσκοπο με το χαμόγελο»…

Πριν μερικά χρόνια, η αδερφή μου θα στεφάνωνε ένα ζευγάρι. Ο γάμος θα γινότανε το Σάββατο. Ο πατέρας της μέλλουσας νύφης, καθηγητής Πανεπιστημίου της θεολογικής, ζήτησε από τον τοπικό μητροπολίτη να τελέσει το μυστήριο. Έλα όμως που αυτός ζήτησε χρήματα για να παραβρεθεί…

Στη συνέχεια ο πατέρας της νύφης, κάλεσε έναν άλλον μητροπολίτη, ο οποίος θα ερχόταν χωρίς χρήματα, όμως ο τοπικός μητροπολίτης τελικά δεν του επέτρεπε να έρθει..

Τελικά Σάββατο πρωί, η μητέρα μου με ενημερώνει ότι «το γάμο θα τελέσει ο ίδιος ο Χριστόδουλος! χωρίς την παρουσία του τοπικού μητροπολίτη (ο οποίος προφανώς να δυσκολευόταν να αρνηθεί την παρουσία του αρχιεπισκόπου), και φυσικά χωρίς ο αρχιεπίσκοπος να ζητάει χρήματα»! Προσπαθώ να της εξηγήσω, ότι αποκλείεται να έρθει για ένα γάμο από την Αθήνα (η πόλη μου απέχει πάρα πολύ) και ότι μάλλον δεν κατάλαβε καλά ή τον μπέρδεψε με κάποιον άλλο μητροπολίτη.

Σάββατο απόγευμα, φτάνω στην εκκλησία, και όντως βλέπω το αυτοκίνητο (ένα μαύρο Audi νομίζω) με τα διακριτικά ΑΑ (Αρχιεπίσκοπος Αθηνών) έξω από την εκκλησία! Μπαίνω μέσα, τον είδα να τελεί το μυστήριο. Δεν νομίζω να παρακολούθησα ξανά τόσο όμορφη, απλή και σεμνή τελετή. Στο τέλος μίλησε ο αρχιεπίσκοπος, τι όμορφα που παρουσίασε τα πάντα. Μας έκανε να αισθανόμαστε όλοι μια οικογένεια … Αφού τέλειωσε το μυστήριο, τον είδα να στέκεται σε μια έξοδο της εκκλησίας. Ίδιος όπως στην τηλεόραση. Με το ίδιο χαμόγελο και καλοσύνη που αφόπλιζε. Απορώ πως οι κατήγοροί του, τολμούσαν να τον κοιτάξουν στα μάτια.

Λίγα χρόνια αργότερα βαπτιζόταν τα παιδιά από το ζευγάρι που στεφανώθηκε. Τον είδα και πάλι και τον άκουσα να μιλάει. Εξήγησε για ποιο λόγο βαπτίζονται τα παιδιά αν και είναι ακόμη νήπια και δεν το έχουν επιλέξει να είναι χριστιανοί, τόσο απλά, και τόσο όμορφα και τόσο λογικά όσα έλεγε…

Τον είχα πετύχει και μια φορά στην Αμοργό. Είχε μόλις φτάσει στο νησί εκείνο το απόγευμα (συνήθιζε να πηγαίνει σχεδόν κάθε χρόνο, για ολιγοήμερες διακοπές εκεί). Ήμασταν με τις «βερμούδες» και τα «αμάνικα» (επιστρέφοντας από τη θάλασσα). Αποφάσισα τελικά να πάω να τον χαιρετίσω. Μέσα στο χαμόγελο μας ευχήθηκε καλές διακοπές. Επιτέλους, υπήρχε ένας ιερωμένος, και πολύ περισσότερο αρχιεπίσκοπος, με χαμόγελο, προσιτός και απλός στους ανθρώπους …

Ήταν ένας αρχιεπίσκοπος που έφερε επιτέλους ανανέωση στο χώρο της εκκλησίας, περιόρισε την ξύλινη θεολογίστικη γλώσσα, κατέβηκε χαμηλά και πλησίασε και αγάπησε τον απλό άνθρωπο και μίλησε για αλησμόνητες πατρίδες και για ελληνική ταυτότητα, ζορίζοντας αρκετά τους «ασυμβίβαστους…» πολιτικούς της πατρίδας μας.

Πολεμήθηκε βέβαια, πολύ. Από τους «θρησκόληπτους» , που σαν τον μεγάλο υιό της παραβολής του ασώτου, δεν ήθελαν τον άσωτο υιό να επιστρέψει στο πατρικό του σπίτι. Σπίτι, που έτσι κι αλλιώς, αυτοί ποτέ δεν αγάπησαν, που ποτέ δεν ένιωσαν τη χαρά να βρίσκονται δίπλα στον Πατέρα τους.

Πολεμήθηκε και από πολιτικούς, ειδικά από αυτούς που ισχυρίζονται ότι είναι «αριστεροί»… αλλά το μόνο τους γνώρισμα και η μόνη τους ιδεολογία είναι να υιοθετούν κάθε τι ανθελληνικό και αντιχριστιανικό και ύπουλα να το πασάρουν στην κοινωνία ως επιστημονική αλήθεια.

Φίλε Χριστόδουλε, εσύ σ όλους αυτούς έδωσες ένα μεγάλο μάθημα. Ένα μεγάλο χαστούκι. Έδωσες «Το χαμόγελό σου». Ζέστανες τον κόσμο, ζέστανες τον απλό λαό, ζέστανες τους νέους, ελπίζω να ζέστανες και όσους φανατικά σε μισούσαν.

Είμαι σίγουρος, συνεχίζεις να τους αγαπάς όλους, ανεξαιρέτως.

Γεια χαρά, Σ ευχαριστώ