Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Ο Αττίλας εξομολογείται τις φρικαλεότητες του



"…Κοντά στην περιοχή της Κυθραίας , η οποία βρίσκεται βορειοδυτικά της Λευκωσίας και νοτιοανατολικά της Κερύνειας, αν δε με απατά η μνήμη μου, βρισκόταν το χωρίο των δύο Ελλήνων παπάδων που η φωτογραφία τους είχε δημοσιευτεί παλαιότερα στην εφημερίδα Γκιουναϊντίν. Όταν φτάσαμε εκεί, συλλάβαμε 40 με 50 άοπλους πολίτες, οι οποίοι δεν είχαν προλάβει να φύγουν. Ανάμεσά τους υπήρχαν ηλικιωμένοι, γυναίκες και παιδιά. Τους επιβιβάσαμε σε στρατιωτικά οχήματα. Επρόκειτο να μεταφερθούν στην Κερύνεια.

Από αυτούς ξεχωρίσαμε τέσσερις νεαρούς άντρες. Εγώ, μαζί με ένα υπολοχαγό που λεγόταν Χαϊρί και άλλους 2 λοχίες τους βάλαμε σε ένα μικρό φορτηγάκι που είχαμε πάρει από το χωρίο και τους πήγαμε σε ένα δασάκι ένα χιλιόμετρο μακρυά. Αντιστοιχούσε ένας αιχμάλωτος στον καθένα μας. Μόλις τους βγάλαμε από το αυτοκίνητο, ο υπολοχαγός Χαϊρί σκότωσε πρώτα τον ένα απ' αυτούς για να μας δώσει θάρρος, ώστε να μπορέσουμε να σκοτώσουμε κι εμείς, οι "πρωτάρηδες", τους δικούς μας. Μετά στράφηκε σε μένα και μου είπε "Πρέπει να πάρουμε εκδίκηση για τις έγκυες αδελφές μας που βίασαν οι Έλληνες και για τα Τουρκόπουλα που σκότωσαν ενώ ήταν στις φασκιές" και στη συνέχεια μου ζήτησε να σκοτώσω το δεύτερο, αφού τον ξεχώρισε από τους άλλους.

Ο "δικός" μου ήταν ένας ξανθός σγουρομάλλης νεαρός με γαλάζια μάτια. Αν και πριν από λίγο είδε τον άλλο συγχωριανό του να πεθαίνει, δεν ήταν καθόλου ταραγμένος. Τον πήρα και τον πήγα λίγα μέτρα πιο εκεί. Ήμουν σε αδιέξοδο και σε αμηχανία. Ο αξιωματικός περίμενε να μας δει να γινόμαστε εκτελεστές. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Όμως, παρ' όλα αυτά δε μπορούσα να τον σκοτώσω εν ψυχρώ. Έψαχνα μια δικαιολογία για να τον σκοτώσω. Τον κοίταξα στα μάτια και τον ρώτησα "Γίνεσαι μουσουλμάνος;" Εκείνος στεκόταν όρθιος με τα χέρια δεμένα και με κοίταζε στα μάτια . Έδειξε να κατάλαβε και σχεδόν χαμογελώντας , κούνησε δεξιά αριστερά το κεφάλι του και μου είπε μια λέξη άγνωστη σ' εμένα: "οϊ, οϊ". Κατάλαβα την άρνησή του , η οποία και ήταν η αφορμή που ζητούσα για να σηκώσω το όπλο μου. Έτσι απλά για να μη πέσω στα μάτια του αξιωματικού και των συναδέλφων μου, άδειασα μια ολόκληρη γεμιστήρα πάνω του. Τώρα όμως με τύπτει η συνείδηση και βασανίζομαι γι΄αυτό το έγκλημα. Τα μάτια αυτού του παιδιού και το χαμόγελο του δεν φεύγουν ποτέ από τη σκέψη μου.

Τους άλλους δύο Ελληνοκύπριους τους σκότωσαν οι δύο λοχίες. Αφήνοντας τα πτώματα άταφα, γυρίσαμε στο χωριό΄. Όπως έλεγε ο λοχαγός μας, είχαμε γίνει πια "άνθρωποι του παραδείσου".

Μπορεί να σας φανεί περίεργο, αλλά κάναμε μεγάλες αδικίες και εις βάρος των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους υποτίθεται ότι είχαμε πάει να σώσουμε. Οι Τουρκοκύπριες ενώ στην αρχή μας αγκάλιαζαν και μας μοίραζαν φρούτα, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα άρχισαν να μας βλέπουν με μίσος και απέχθεια, επειδή είχαμε καταστρέψει την ανεμελιά τους και απλώσαμε χέρι στην τιμή τους. Όταν περνούσαμε μπροστά από τα σπίτια τους , μας έκλειναν τις πόρτες.

Πηγαίναμε στα χωριά Μόρα και Αφάνεια για να προμηθευτούμε νερό και οι Τουρκοκύπριοι , που στην αρχή ανταγωνίζονταν για το ποιος θα μας εξυπηρετούσε γρηγορότερα, τώρα, εξαιτίας της ανηθικότητας και των ασελγειών μας , φώναζαν "Να πάτε στο διάβολο!" Μια γυναίκα μας φώναξε "Ήρθατε να μας σώσετε ή να μας ατιμάσετε;"(…)

Οι μεγαλύτερες κτηνωδίες έγιναν στο χωριό Τύμπου. Δεν συναντήσαμε καμιά αντίσταση. Όταν οι κάτοικοι καταλάβαιναν ότι ερχόμαστε, όπως ανέφερα, άφηναν το γεύμα τους πάνω στο τραπέζι και το έσκαγαν. Δεν φρόντιζαν να φύγουν πιο νωρίς και δεν έπαιρναν καμία προφύλαξη. Δεν καταλαβαίνω βρε αδελφέ μου , πώς ήταν τόσο αμέριμνοι!

Το χωριό ήταν σχεδόν άδειο όταν φτάσαμε. Στην αυλή ενός σπιτιού υπήρχε μια κληματαριά. Κάθισα να ξεκουραστώ κάτω από τη σκιά της και δοκίμασα τα σταφύλια της, που ήταν, από ό,τι θυμάμαι , πολύ νόστιμα. Ξαφνικά ακούστηκαν ριπές από ένα αυτόματο και αμέσως μετά μια φωνή "Σκότωσα Διοικητά μου! Σκότωσα!" Πήγα προς το μέρος που ακούστηκαν οι πυροβολισμοί και ήρθα αντιμέτωπος με ένα φρικτό θέαμα. Είχαν αδειάσει δύο γεμιστήρες στη μήτρα μιας νεαρής γυναίκας που τα χέρια της ήταν δεμένα πισθάγκωνα και τα πόδια της ανοικτά. Η κοπέλα ήταν ευτραφής, με τα χέρια της δυσανάλογα μικρά ως προς το σώμα της. Έμοιαζε να ήταν με άτομο με ειδικές ανάγκες. Ζούσε ακόμα όταν τη πλησίασα .Σάλευε ελαφρά και από τη μήτρα της έτρεχαν τα αίματα πηχτά , κόμπους κομπους σαν μαύρα σταφύλια. Σε λίγο το φως έσβησε από τα μάτια της.

(…)

Ο φίλος μου ο Νετζιατίν, μόνιμος υπαξιωματικός, μου διηγήθηκε αργότερα με δάκρυα στα μάτια μια άλλη θηριωδία που έλαβε χώρα στο ίδιο χωριό : το διπλό βιασμό μιας Ελληνοκύπριας μπροστά στη μάνα και το παιδί της. Τη βίαζαν συγχρόνως δύο αξιωματικοί , τους οποίους μάλιστα ο Νετζιατίν τους γνώριζε ΄καλά. Αυτό το περιστατικό είχε γίνει ο εφιάλτης του..."



*Από το βιβλίο του Ρόνι Αλάσορ : Διαταγή "Εκτελέστε τους Αιχμαλώτους!", Εκδόσεις Καστανιώτη.

Το βιβλίο περιέχει αυθεντικές μαρτυρίες των στρατιωτών του Αττίλα που μετείχαν στην Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το Καλοκαίρι του 1974.



Ίσως οι πιο πάνω μαρτυρίες να πρέπει να συμπεριληφθούν στα νέα βιβλία ιστορίας που θέλουν να συγγράψουν. Όπως επίσης και πολλά άλλα όπως αυτά που αναφέρονται στο βιβλίο Lost Paradise ενός Άγγλου συγγραφέα για την Σμύρνη. Κατά σατανική σύμπτωση, οι Τούρκοι είναι διαχρονικά οι ίδιοι. Εμείς είναι που αλλάζουμε και ξεχνάμε...
Ο θεός να μας φυλάξει...

7 σχόλια:

Thessaloniki Fighter είπε...

Για ακόμη μια φορά ΣΟΚΑΡΟΥΝ οι περιγραφές των ίδιων των τούρκων στρατιωτών.

Εξαιρετικό κείμενο φίλε, σκέτη αντίθεση ανάμεσα στις δεκάδες σάπιες αηδίες και αστειάκια που λαμβάνουμε στην καθημερινότητά μας. Ένα κείμενο που περιέχει την περιγραφή του θανάτου ανθρώπων. Που θα μπορούσε να είναι η δική μας μητέρα αδερφή, αδερφός.

Κατά τ άλλα, Τα ΜΜΕ (εφημερίδες κ κανάλια) συνεχίζουν να αναπαράγουν ειδήσεις για σκουπίδια (από lifestyle και κατινιές μέχρι την είδηση που μετέδωσαν και τα υπόλοιπα 15 κανάλια).

Όσο για αριστερά (στην Ελλάδα κ την Κύπρο),βολεμένη στα χλιδάτα προάστια, με το πρόσχημα της συναδέλφωσης των λαών ΔΙΑΓΡΑΦΕΙ ή ΔΙΑΣΤΡΕΒΛΩΝΕΙ την ιστορία της πατρίδας μας και οδηγεί στην παγκόσμια νέα τάξη πραγμάτων. Αριστερά, ένα ακόμη δεκανίκι του συστήματος.

Το μόνο που μένει είναι τα ιδανικά.
Αυτά που έφτιαξαν ΗΡΩΕΣ. Και ιστορίες σαν κ αυτή που θα φτιάξουν ΝΕΟΥΣ ΗΡΩΕΣ.

Andkand είπε...

Μα δεν ήταν ειρηνευτική επιχείρηση αυτή που έκαναν το 1974 οι τούρκοι στη Κύπρο;;; Έτσι δεν λένε;

Αγαμέμνων είπε...

Για την Τουρκία το Κυπριακό λύθηκε το 1974, μετά την εθνοκάθαρση του βόρειου τμήματος της Κύπρου. Οι φρικαλεότητες και τα εγκλήματα που διέπραξε ο Αττίλας κατά την "ειρηνευτική επέμβαση", αποτελούν όνειδος για την Ανθρωπότητα.

Ο μόνος δρόμος που οδηγεί στην επίλυση του Κυπριακού, είναι φραγμένος από τον Τουρκικό Στρατό. Γι' αυτό και εξ΄αρχής, από την επομένη της εισβολής, θα έπρεπε να απαιτούμε την πλήρη αποχώρηση του Τουρκικού Στρατού, προτού συρθούμε σε συνομιλίες.

Ας βάλουμε μυαλό έστω και την υστάτη. Πρώτη και μη διαπραγματεύσιμη απαίτηση μας για συνομιλίες επίλυσης του Κυπριακού, η απόσυρση του Τουρκικού Στρατού από την Κύπρο, που παρεμπιπτόντως τυγχάνει να είναι πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Anonymous είπε...

Σε λιγο δε θα το λενε μονο αυτοι αλλα και εμεις!!
Αχ Ελληνικη Κυπρος πως σε εκαναν οι πολιτικαντηδες που σε κυβερνουν...
Μετα απο τοσα χιλιαδες χρονια Ελληνικη ιστορια μετα απο τοσους κατακτητες βρηκαν σημερα την "μαγικη" συνταγη να μας αφελληνισουν. Δυστυχως εως τωρα τα πανε μια χαρα...

Anonymous είπε...

Αυτά συμβαίνουν, αυτά κάνουν οι φίλοι τούρκοι και κάποιοι κοιμούνται. Μιας και είστε εναντίον της βλακείας, ετοιμαστείτε να διαβάσετε το βλακωδέστερο (και προδοτικώτερο) κείμενο που έχει γραφεί από Έλληνα "προοδευτικό", και πείτε μου μετά αν η βλακεία δεν είναι ανίκητη.Στη σελίδα http://www.geocities.com/babisakrivopoulos/seperiptosipolemou κάποιος απίστευτος βλάκας ονόματι Μπάμπης Ακριβόπουλος, έχει δημοσιεύσει το κείμενο που σας στέλνω και καμαρώνει κι από πάνω. Διαβάστε και καμαρώστε τον κι εσείς.
Αχαιός


Σε περίπτωση πολέμου

Δεν υπηρέτησα τη στρατιωτική μου θητεία, ταραζόμουν στη σκέψη και μόνο. Ήθελα να αποφύγω την κακομεταχείριση και τις προσβολές, την καταναγκαστική εργασία και κάθε εμπειρία βαναυσότητας, τσαμπουκά και αποθηρίωσης. Όταν ακούω να λένε ιστορίες από το στρατό, με ασκήσεις πολεμικές και καψόνια, με κυνήγι μεταναστών και μιλιταριστική κατήχηση, με σκληρές πλάκες, με εξόδους σε πορνεία για βιασμό, με ταπεινώσεις μικρών φαντάρων, με.. με .. με.., μού έρχεται να κάνω εμετό.

Δε θέλω επίσης να υπηρετήσω σε κανένα πόλεμο, όταν και αν έρθει η μαύρη ώρα. Δεν πιστεύω ότι χρωστάω τίποτα, πόσο μάλλον εμένα τον ίδιο, σε ό,τι πιο πολύ μισώ. Είναι φοβερό για τον μέσο άνθρωπο να καλείται να σκοτώσει και να πεθάνει, νιώθει ανέτοιμος. Προσωπικά, χρειάζομαι άλλους τρόπους αντιμετώπισης της βίας, πιο αξιόπιστους απ’ το να πέσω με τα μούτρα πάνω της, για ν’ αποδείξω ένας θεός ξέρει τι. Όποιο κι αν είναι το διακύβευμα, πολύ που με νοιάζει, το μόνο που πραγματικά θα μ’ ένοιαζε είναι η ζωή, η δική μου, των δικών μου κι όποιων άλλων μπορούμε να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε.

Υπό αυτό το πρίσμα, αν γινόταν σήμερα μια επιστράτευση και με καλούσαν, θα βρισκόμουν σε πολύ δύσκολη θέση. Θα πάγωνα βλέποντας το χαρτί, δεν ξέρω τι θα έκανα. Ενστικτωδώς και με τη μία θα ήθελα να κρυφτώ, να εξαφανιστώ, να φύγω μακριά. Κι αυτό είναι όλο. Ήρωας, προστάτης, πολεμικό ρομπότ — καλό είναι να μένεις σε απόσταση από αυτούς τους ρόλους. Καλό είναι να μη γνωρίζεις τίποτα για ανδρεία, χρέη κι ιδεώδη, ούτε για εκείνη την παράδοξη “λευτεριά” των όπλων. Πολλά ακούμε γι’ αυτήν, πάντα θετικά, κι όμως είναι η πιο εκπληκτική ιδέα να λες ότι ένα πτώμα κομίζει την ελευθερία — σίγουρα όχι τη δική του. Όχι και πολύ ελευθερία να σε διατάζει ο κάθε αξιωματικός να θυσιαστείς ή να μείνεις δια βίου ανάπηρος.

Γιατί, φαντάσου αλήθεια πώς είναι η κατάσταση στον πόλεμο, εκεί που κάθε στιγμή μπορεί να δεχθείς μια σφαίρα στην καρδιά ή να φας μια χειροβομβίδα και να πεθάνεις ακαριαία. Αν μετά βρουν τα κομμάτια και τα στείλουν πίσω, σε βάζουν μέσα στο φέρετρο, σε κουκουλώνουν με τη σημαία και η μπάντα ετοιμάζεται να παιανίσει. Από μιας απόψεως, ευτυχώς θα είσαι ήδη νεκρός. Κάποτε άλλωστε τελειώνουν όλα αυτά κι επιτέλους σε θάβουν. Τότε οι δικοί σου παίρνουν το δρόμο για το σπίτι, εκεί που κι εσύ ήθελες πάντα να είσαι. Θα ήσουν πράγματι εκεί μαζί τους, αν μόνος σου δεν αποφάσιζες να στρατευθείς. Τελικά, εσύ θα είσαι υπεύθυνος για το χαμό σου και για τον πόνο που έδωσες στους άλλους.

Θέλω να γλιτώσω, να μη βάλω τον εαυτό μου σε τέτοια παγίδα θανάτου. Δεν μπορώ να υπερασπιστώ τίποτα που δε με περιλαμβάνει ολόκληρο, κεφάλι, χέρια, πόδια και κώλο — όλα εξαιρετικά θνητά κι ευάλωτα. Αν, σε περίπτωση πολέμου, δεν αναγνωριστεί το δικαίωμά μου στην άρνηση συνείδησης, κάτι στο οποίο δεν πολυβασίζομαι, τότε όντως μια επιλογή μένει, να το σκάσω. Ίσως βρω και κανέναν ομοϊδεάτη φίλο να το σκάσουμε μαζί και να σωθούμε μαζί. Ίσως όμως και όχι... Όπως και νά ’ρθουν πάντως τα πράγματα, αυτό πρέπει να κάνω. Αν δειλιάσω κι αναγκαστώ να πάω, είμαι καμένο χαρτί, αποκλείεται να επιβιώσω σ’ οποιοδήποτε πεδίο μάχης. Αλλά, σε κάθε δεδομένη στιγμή, ελπίζω ν’ αρνηθώ, ελπίζω να φανώ δυνατός, κι εύχομαι και το μέλλον να επιφυλάσσει σε μένα μια καλή τύχη· μια καλή τύχη για εμένα..

Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ είπε...

Ενταξει φοβαται ο ανθρωπος μηπως λερωθει το armani παντελονι του με αιματα!! Πραγματικα απιστευτο πως καταντησαμε!
Τουτος τωρα ειναι απογονος του Λεωνιδα και Κολοκοτρωνη??
Ιτε παιδες προοδευτικων!! να δουμε τι αλλο θα ακουσουμε...

Thessaloniki Fighter είπε...

Βέβαια στην πορεία της ελληνικής ιστορίας, ΥΠΗΡΞΑΝ και θα ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΛΙΚΑΡΙΑ.

Τα παλικάρια αυτά θα πολεμήσουν όπως πολέμησαν και οι πρόγονοί μας και δεν θα διστάσουμε να δώσουμε και την ζωή μας ακόμη για την ελευθερία της πατρίδας μας.


Όσο για τον μπούλη από την Αθήνα που δεν πήγε στρατό και κλαίει
και δεν θέλει να πάει για να μην σκοτωθεί...!
ας καθίσει στον καναπέ,
να φάει την κρεμούλα του!
Να μην χάσει και τι λέει ο gay παρουσιαστής της τηλεόρασης!

Έτσι
κοντά στη μανούλα του,
με καλό φαγητό και
μοντέρνο ντύσιμο
τι όμορφα περνάει ο καιρός ...

απλά δεν κατάλαβε ότι το μόνο που τον χαρακτηρίζει ως ζωντανό είναι η αναπνοή, η πέψη και η αφόδευση.

Ο καθένας επιλέγει τον δρόμο του.