Ζήτω η 1η Απριλίου 1955

Η μακρόχρονη ιστορία του έθνους μας είναι ασφυκτικά γεμάτη με ημερομηνίες που θυμίζουν το ένδοξο μας παρελθόν. Μία από τις σημαντικότερες του 20ου αιώνα είναι η 1η Απριλίου του 1955. Είναι η ημέρα που ο Κυπριακός Ελληνισμός ξεκίνησε τον άνισο ένοπλο αγώνα κατά της αποικιοκρατικής Μεγάλης Βρετανίας. Αγώνα τιτάνιο με στόχο την Ελευθερία και την Ένωση της μεγαλονήσου μετά της μητρός Ελλάδος.

Η Ένωση δεν ήταν πόθος μόνον των Κυπρίων, αλλά των απανταχού Ελλήνων. Οι Άγγλοι εκμεταλλεύθηκαν κατ’ επανάληψη τον προαιώνιο αυτό πόθο. Κατά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο υποσχέθηκαν την Κύπρο στην Ελλάς ούτως ώστε αυτή να εγκαταλείψει την ουδετερότητα, ενώ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έπραξαν το ίδιο για να εξασφαλίσουν τη συμμαχία της. Οι Άγγλοι δεν κράτησαν ποτέ τον λόγο τους. Αντίθετα, προετοίμαζαν χάρτες, που κατά σατανική σύμπτωση μοιάζουν με αυτούς του σχεδίου Ανάν, και προωθούσαν διχοτομική λύση στην Κύπρο. Η Κύπρος δεν έμελλε επομένως να γλιτώσει από την περίφημη πολιτική τους, το «διαίρει και βασίλευε» που εφάρμοσαν σε όλες τις πρώην αποικίες τους.

Οι Έλληνες της Κύπρου συνειδητοποιώντας τις προθέσεις των Άγγλων προχώρησαν στην ένοπλη σύγκρουση. Ήταν η μοναδική διέξοδος που θα απέτρεπε τα σχέδια τους και που θα οδηγούσε στην πολυπόθητη Ένωση. Κανείς τους δε φαντάστηκε πως μία χούφτα ανεκπαίδευτων και αμούστακων παλικαριών με πενιχρό εξοπλισμό, θα μπορούσε να τα βάλει με τους θριαμβευτές του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, τον «ένδοξο» Βρετανικό στρατό που ξεπερνούσε τότε τις 40.000 στην Κύπρο. Μάλιστα, οι Άγγλοι αξιωματούχοι στην Μεγάλη Βρετανία, εξέλαβαν ως πρωταπριλιάτικο αστείο τα αγωνιώδη τηλεγραφήματα που έφταναν από την Κύπρο και ομιλούσαν για την εξέγερση και τους πρώτους τους νεκρούς. Η ΕΟΚΑ (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) είχε ξεκινήσει τη δράση της και ήταν ανίκητη.
Οι Άγγλοι προσπάθησαν να κάμψουν το φρόνημα του Κυπριακού Ελληνισμού με κάθε τρόπο. Χρησιμοποίησαν κάθε είδους τρομοκρατία. Συνελάμβαναν μαθητές όταν αυτοί απλά κρατούσαν Ελληνικές σημαίες, βεβήλωσαν, λεηλάτησαν και πυρπόλησαν ναούς, έκλεισαν σχολεία, άνοιξαν στρατόπεδα συγκεντρώσεως, μετέφεραν αγωνιστές σε φυλακές της Αγγλίας… Όλα αυτά δυστυχώς με την αγαστή συνεργασία των «αδελφών» τουρκοκυπρίων οι οποίοι συνετάχθηκαν απροκάλυπτα στο πλευρό των Άγγλων, στελεχώνοντας μάλιστα τα γνωστά "Επικουρικά Σώματα Ασφαλείας" τα οποία προέβαινε σε ωμότητες και βιαιότητες. Αποκορύφωμα τις βιαιότητας των Τουρκοκυπρίων υπήρξε άνανδρη σφαγή 8 αθώων και άοπλων Ελλήνων από το χωριό Κοντεμένος στις 12/6/1958, υπό τα απαθή βλέμματα των 'Αγγλων στρατιωτών.

Η τρομοκρατία, οι εξορίες, τα βασανιστήρια, οι αγχόνες, ουδόλως δεν έκαμψαν το φρόνημα και την επιθυμία των Κυπρίων για αγώνα. Απεναντίας ατσάλωναν και χαλύβδωσαν την θέληση και την ορμή τους. Οι Άγγλοι μετρούσαν δεκάδες, μετά εκατοντάδες νεκρούς. Συνάμα γελοιοποιήθηκαν στα μάτια της διεθνής κοινότητας, ενώ η μικρή Κύπρος και ο δίκαιος αγώνας της κέρδισε τη συμπάθεια όλων. Ακόμα και του ίδιου του Αγγλικού λαού. Η Μ. Βρετανία που μέχρι τότε απαντούσε πως «ουδέποτε» ( το περίφημο “never” στην Βουλή των λόρδων) θα εγκατέλειπε την Κύπρο, σύρθηκε σε συνομιλίες.

Δυστυχώς όμως ο πόθος της Ένωσης δεν ευοδώθηκε ποτέ. Η ελληνική διπλωματία δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί τον ηρωικό εκείνο αγώνα. Από ανικανότητα; Από απειρία; Από άλλους παράγοντες; Αποδεσμευμένα έγγραφα του Foreign Office για την περίοδο εκείνη, αφήνουν αιχμές ακόμα και για χρηματισμό ανώτερων στελεχών της τότε ελληνικής κυβερνήσεως.
Το σίγουρο πάντως είναι πως η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Αβέρωφ θέλησαν να κλείσουν το «Κυπριακό». Ερήμην των Κυπρίων υπέγραψαν τη Συμφωνία της Ζυρίχης (Υπουργοί Εξωτερικών Ελλάδος-Τουρκίας Αβέρωφ-Ζορλού). Επακολούθησε η Συμφωνία Λονδίνου που προνοούσε την Ανεξαρτησία της Κύπρου. Κατέστησαν μ’ αυτές την Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου παρότι η ίδια είχε παραιτηθεί από πολύ πιο πριν κάθε δικαιώματος της στην Κύπρο. Το άρθρο περί Εγγυήσεως της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι που επικαλέσθηκαν οι Τούρκοι λίγα χρόνια αργότερα, το 1974, και εκμεταλλευόμενη το προδοτικό πραξικόπημα της Χούντας των Αθηνών κατά του Προέδρου Μακαρίου, προχώρησαν στην βάρβαρη εισβολή και στην έκτοτε κατοχή του 37% του Κυπριακου εδάφους.

Είναι γνωστή η ρήση, πως οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν. Ας προσέξουν λοιπόν οι ηγέτες του έθνους και σε καμία των περιπτώσεων να αποδεχθούν Εγγυητικά δικαιώματα στον Τούρκο δυνάστη μας. Και να μην υπογράψουν κανένα σχέδιο αν αυτό δεν εξασφαλίζει απόλυτα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίας και συνεπώς εξασφαλίζουν την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού στη γη των προγόνων του.
Προς το σκοπό της απελευθέρωσης της πατρίδας μας, δεν περισσεύει κανείς. Ο καθένας μας έχει ρόλο αλλά και ευθύνη. Και αν όλοι μαζί αγωνιστούμε, η ώρα της Ελευθερίας της σκλαβωμένης μας γης θα έρθει νωρίτερα. Κι ας μην μας φοβίζει το μέγεθος του αντιπάλου, όπως δεν φόβισε τον Αυξεντίου, τον Μάτση και τον Παλληκαρίδη, αλλά και τον Κολοκοτρώνη, τον Ανδρούτσο και τον Μπότσαρη.

«Έχουμε δυνάμεις αμέτρητες! Και αν το κράτος δεν τις ξέρει, δεν θα πει πως δεν πρέπει να τις ξέρω κι εγώ. Και αν το κράτος τις αφήνει κρυμμένες ή σκόρπιες και δεν θέλει να τις περιμαζέψει, δεν είναι λόγος να μην τις περιμαζέψω εγώ ή τουλάχιστον να μην προσπαθήσω. Ο καθένας πρέπει να ξέρει πως σε αυτόν έλαχε να σώσει το Έθνος του! Έτσι, θα προσπαθήσουν πολλοί, και θα το σώσει όποιος μπορέσει».. Ίωνας Δραγούμης.