Συγκλονιστικές οι μαρτυρίες των Ν.Αργυρόπουλου, Ελ.Φωκά, Χ.Νικοπούλου και Ελλαδιτών πολεμιστών του '74 στην εκδήλωση της ΧΦΔ 30/11/2010

Μεγάλες στιγμές έζησαν όσοι παραβρέθηκαν στην εκδήλωση της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης, στη Θεσσαλονίκη, την Τρίτη 30 Νοεμβρίου 2010.
Οι νέοι και οι νέες της δραστήριας φοιτητικής οργάνωσης, που πριν λίγες ημέρες τίμησαν την 50χρονη δράση της με μία μεγαλειώδη εκδήλωση, έδωσαν την ευκαιρία στα μέλη και στους φίλους τους στη Θεσσαλονίκη να ακούσουν τον πρόεδρο του συλλόγου «Βετεράνοι Κύπρου 1974», Νίκο Αργυρόπουλο, ο οποίος καθήλωσε για 2 περίπου ώρες όλους μας με τον χειμαρρώδη και αποκαλυπτικό λόγο του. Έχοντας ζήσει τα γεγονότα πολεμώντας και ο ίδιος ως έφεδρος λοχίας ΤΘ -αρχηγός πληρώματος Μ.Α. στην 21 ΕΑΝ- αποτύπωσε με σκληρό αλλά ειλικρινή λόγο την τραγικότητα των στιγμών, την αυτοθυσία των μαχητών, αλλά και την προδοσία πολιτικών και ορισμένων επίορκων στρατιωτικών, ενάντια στην Κύπρο και την ελληνική Ιστορία. Συγκλόνισαν το ακροατήριο, τόσο οι ζωντανές περιγραφές του όσο και η συγκινητική αναφορά του στον ήρωα (υπολοχαγό κατά την Τουρκική Εισβολή και ταξίαρχο ε.α. σήμερα) Αλέξανδρο Φαντίδη που έσωσε με αυτοθυσία δύο βαρύτατα τραυματίες Έλληνες αξιωματικούς,τον Διοικητή του 286 ΜΤΠ Γεώργιο Μπούτο (ο οποίος κατέληξε στο 401 ΓΣΝΑ όπου διακομίστηκε) και τον Λοχαγό Γεώργιο Καμπουράκη (ο οποίος έφερε 42 τραύματα από θραύσματα στο σώμα του).
Ο Αλέξανδρος Φαντίδης μέχρι εκείνη τη στιγμή παραβρισκόταν σιωπηλός στο ακροατήριο
όταν ο ομιλητής τον αιφνιδίασε παρουσιάζοντάς τον στους παρευρισκομένους και τον κάλεσε να εγερθεί. Ρίγη άφατης συγκίνησης διέτρεξαν όλους και δάκρυα κύλησαν στα μάτια των περισσοτέρων.
Το χειροκρότημά τους ήταν η απόλυτη επιβράβευση για τον ήρωα, που τόσα χρόνια (όπως και όλοι οι συμπολεμιστές του) δεν ζητούσαν κάτι παραπάνω από αυτό: τον σεβασμό και την ηθική αναγνώριση της θυσίας τους.

(στη φωτογραφία ο ήρωας ,Υπολοχαγός τότε, Αλέξανδρος Φαντίδης) .

Στο βίντεο που ακολουθεί τον ακούμε να λέει:

"Έζησα δύσκολες ώρες όταν έβλεπα τους συμπολεμιστές μου τραυματίες, νεκρούς.
Πολλοί λένε η Πατρίδα δεν μας τίμησε ούτε με ηθικές αμοιβές ούτε με παράσημα ούτε τίποτε.
Για μένα η μεγαλύτερη τιμή και το μεγαλύτερο παράσημο είναι αυτά τα καλά λόγια που είπε για μένα ο συμπολεμιστής μου Νίκος Αργυρόπουλος"

Ανάλογα συναισθήματα δημιουργήθηκαν όταν ο ομιλητής παρουσίασε τον 4χρονο τότε και 40χρονο σήμερα γιο του ήρωα αρχιλοχία της 23 ΕΜΑ Αθανασίου Φωτόπουλου.
Ο αρχιλοχίας Αθανάσιος Φωτόπουλος, μόνος με λίγους ηρωικούς άνδρες του, υπακούοντας στις προσταγές του ΚΑΘΗΚΟΝΤΟΣ , του ΧΡΕΟΥΣ και της ΤΙΜΗΣ, κράτησε το αεροδρόμιο της Λευκωσίας, που είχαν θέσει ως στόχο κατάκτησης οι εισβολείς.
Μία σφαίρα «τον διάλεξε στην πιο όμορφη στιγμή της ζωής του», όπως χαρακτηριστικά είπε ο κ. Αργυρόπουλος, αφού μόλις είχε σώσει με μία ηρωική προσπάθειά τους δύο συμπολεμιστές του που είχαν εγκλωβιστεί από τους Τούρκους, τους αξιωματικούς καταδρομών Παπαμελετίου και Μανουρά. (στη φωτογραφία, ανάμεσα στις 2 ηρωικές δασκάλες, ο γιός του πεσόντα αρχιλοχία Αθ.Φωτόπουλου, δακρυσμένος ακούει από τον κ.Αργυρόπουλο να περιγράφει τα κατορθώματα του πατέρα του)

Ο ομιλητής όμως δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στους λιπόψυχους και προδότες, που οι Έλληνες πολιτικοί τους τίμησαν προωθώντας τους στα ύψιστα στρατιωτικά αξιώματα (αρχηγούς ΓΕΣ/ΓΕΑ/ΓΕΕΘΑ), επειδή φαίνεται πως έκαναν αυτό που έπρεπε για να ξαναγυρίσουν οι πολιτικοί στην Ελλάδα θυσιάζοντας την Κύπρο μας.

Η όλη ομιλία υποστηρίχτηκε οπτικά με ένα συγκλονιστικό βίντεο από την εισβολή και με σκηνές από τη σημερινή κατάσταση στα κατεχόμενα, ενώ η παρουσία και ο χαιρετισμός της εκδήλωσης από τις δύο ηρωικές μας δασκάλες, την Ελένη Φωκά και την Χαρά Νικοπούλου, συνέτειναν στη σφυρηλάτηση ενός κλίματος αισιοδοξίας, στέλνοντας το μήνυμα ότι ο Ελληνισμός παραμένει ζωντανός παρά τα όσα σχεδιάζουν και υλοποιούν εναντίον του ποικιλώνυμοι εξωτερικοί και εσωτερικοί εχθροί.
Τέλος, ο φωτισμένος λόγος του πατρός Μιχαήλ, που συντόνισε την εκδήλωση, έβαλε τις απαραίτητες πνευματικές πινελιές σ' αυτήν και κατέδειξε ότι η Εκκλησία,με τους θαρραλέους κληρικούς και ιεράρχες της, αποτελεί τον μοναδικό πια θεσμό που στηρίζει και αναπτύσσει ένα πνεύμα ιστορικής και εθνικής αυτογνωσίας, τόσο απαραίτητο στις μέρες της εσωτερικής και εθνικής ερείπωσης που ζούμε.
Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες από την εκδήλωση και βίντεο με τη μαρτυρία της δασκάλας Ελένης Φωκά: Οι ηρωικές μας δασκάλες μιλάνε στο ακροατήριο:
Ο αγωνιστής Δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης κ.Γιάννης Κουριαννίδης ανάμεσα στο πολυπληθές ακροατήριο της εκδήλωσης.
Στο κέντρο οι δασκάλες Ελένη Φωκά και Χαρά Νικοπούλου και στις άκρες οι πολεμιστές Νίκος Αργυρόπουλος (Πρόεδρος Βετεράνων '74) και Αλέξανδρος Φαντίδης.

Ακούστε στο βίντεο που ακολουθεί τη μαρτυρία της δασκάλας Ελένης Φωκά, που περιγράφει τα δύσκολα χρόνια που έζησε στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο, ως η μοναδική δασκάλα του χωριού, υπομένοντας καρτερικά για 23 ολόκληρα χρόνια, την καθημερινή απάνθρωπη συμπεριφορά του βάρβαρου Τούρκου κατακτητή.
"κάθε βράδυ ..., χτυπούσαν τις πόρτες, μας ενοχλούσαν και σε πολλούς μπήκαν και στα σπίτια, δολοφόνησαν, για να πάρουν από τους ανθρώπους, τους εγκλωβισμένους, τη λίγη σύνταξή τους. Το ίδιο συνέβη στον πατέρα μου, κακοποιήθηκε όλη η οικογένειά μου και προσωπικά σε μένα, και όταν ήταν ο πατέρας μου και αργότερα. Ένα περιστατικό, μετά που απεβίωσε ο πατέρας μου, ήταν ότι χτυπούσαν την πόρτα για δυόμιση ώρες.
Κλωτσούσαν, φώναζαν, έκαναν τα ζώα, εγώ ήμουνα στο κρεβάτι, η καρδιά μου στην αρχή χτυπούσε δυνατά, ύστερα έφτασα σε ένα σημείο που να μην χτυπούσε κι έλεγα μέσα μου καρδιά μου σε παρακαλώ μην με προδώσεις.
Αυτή ήταν η ζωή καθημερινά που ζούσαν οι άνθρωποι, καθημερινά που μαρτυρούσαν και τα παιδιά και ζητούσαν από μένα προσωπικά να τα βοηθήσω. Ποια ήταν νομίζετε η βοήθεια; Αν τυχόν ερχόντουσαν εκεί τα Ηνωμένα έθνη ή ο Ερυθρός Σταυρός, να δώσω αυτές τις μαρτυρίες για να αποφευχθεί το κακό, να γίνουν οι δικοί τους γονείς και ειδικά για τους άντρες, να γίνουν αγνοούμενοι. (...) Αυτά τα γεγονότα που συνέβαιναν, αν δεν τα φωνάξουμε εμείς θα τα φωνάξουν οι πέτρες και θεωρούσα κι εγώ, είχα υποχρέωση αφού ήμουν ανθρώπινη ύπαρξη, αφού τα έβλεπα, το να μην φωνάξουμε, το να μην διαμαρτυρηθούμε το να μην τα καταγγείλουμε ήταν συνενοχή και θεωρούσα ότι δεν μπορούσα να τα αποδεχθώ στην περίπτωσή μου, όχι για τους ανθρώπους αλλά για την ώρα της Κρίσεως."

Βίντεο-Φωτογραφίες-Κείμενο: Ιστολόγιο Αντιπαρακμή