Τό Παραλίμνι πενθεῖ, τό Παραλίμνι περηφανεύεται. (μνήμη Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού)

Τό Παραλίμνι πενθεῖ. Σαράντα τώρα μέρες μεσίστιες οἱ σημαῖες, μαυροφορεμένοι οἱ ἄνθρωποι, πονεμένες οἱ  καρδιές, σφιγμένα τά χείλη.  

Πενθεῖ τό Παραλίμνι, ἀλλά  καί περηφανεύεται. Γιά τά δυό του παιδιά, γιά τά βλαστάρια του, πού μέ τή θυσία τους τό δόξασαν. Πού τό  διαλάλησαν, σ’ ἀνατολή καί δύση ἠρωοτόκο, φύτρα γενναίων μαρτύρων.

Aἰώνια τιμή καί δόξα στά παιδιά μας πού πρόσφεραν ὅ,τι  πιό πολύτιμο εἶχαν, τή ζωή τους, γιά πανανθρώπινα ἰδανικά: Ἐλευθερία, δικαιοσύνη, εἰρήνη. Ἡ ἄδολη, ἡ ἁγνή ψυχή τους, δέν μποροῦσε νά συμβιβαστεῖ μέ τήν ἀδικία, τή βαρβαρότητα, τήν κατοχή. Τά εἰκοσιδυό χρόνια της ντροπῆς δέ στάθηκαν ἱκανά νά ἀμβλύνουν μέσα τους τό πατριωτικό φρόνημα καί νά τούς σβήσουν τήν ἐλπίδα. Στό κάλεσμα τῆς πατρίδας δήλωσαν πρωτοπόροι. Κι  ἐκεῖ πού τά πάντα τά σκέπαζε ἡ ἠρεμία τῆς ραθυμίας καί  τῆς ὕπνωσης θέριεψαν αὐτοί τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα.

Ξύπνησαν τίς συνειδήσεις. 

Θύμισαν πώς ἐδῶ καί εἰκοσιδυό χρόνια «νῆσος τίς ἐστί» καρφωμένη στό σταυρό. «Νῆσος τίς ἐστί» μοιρασμένη στά δυό ἀπό τό συρματόπλεγμα τῆς ἀδικίας καί τῆς ντροπῆς. 

Ὁ μαρτυρικός τους θάνατος στό συρματόπλεγμα καί στόν ἱστό, δέν εἶναι ἀπώλεια γιά μᾶς. Ἴσως-πρός στιγμή-νά χάρηκαν οἱ δυνάστες, γιατί ἁπαλλάγηκαν ἀπό δυό ἀτίθασα παιδιά. Ὅμως, τό αἷμα πού χύνεται γιά τήν πατρίδα ποτέ δέν πάει χαμένο. Ποτίζει τό δεντρί τῆς λευτεριᾶς, γιγαντώνει τό φρόνημα, πυρώνει τίς καρδιές, δίνει ὁράματα στό λαό. Ὁ θάνατός τους κεφάλαιο πολύτιμο, πού ἡ πατρίδα θά καρπωθεῖ τούς τόκους του κάποτε. Τό μήνυμα τό ‘δωσαν ξεκάθαρα: «Θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία». 

Στίς μέρες μᾶς ἐπέπρωτο νά γίνει γνωστό το Παραλίμνι στα πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἡ θυσία τῶν παιδιῶν του το θρόνιασε δίπλα στά σπίτια τοῦ κόσμου. 

Κι ἔγινε ὁ τάφος τους- «ὄλβιος τάφος» - προσκύνημα ἐθνικό. 

Κι ἔγινε ὁ τάφος τους προσκλητήριο τιμῆς καί εὔθυνης γιά ἡγεσία καί λαό. Κι ἔγινε, ἀκόμη, ὁ τάφος τους οὐρανόμηκες κάλεσμα γιά ὅσους σκιάζονται τά σκότη: «Δεῦτε λάβετε φῶς ».

Στεκόμαστε εὐλαβικοί μπροστά στούς νιόσκαφτους τάφους τους, προσφέρουμε λουλούδια καί θυμίαμα στή μνήμη τους, προσευχόμαστε για τήν ἀνάπαυση τῆς ψυχῆς τους. Παρακαλοῦμε τό Θεό νά δεχτεῖ τή θυσία  τους, νά παραβλέψει τίς ἀνθρώπινες ἀτέλειες κι ἁμαρτήματά τους, νά ἀναπαύσει τίς ψυχές τους. 

Παρακαλοῦμε ἀκόμη νά παρηγορήσει τούς πονεμένους γονεῖς, νά σταλάξει βάλσαμο παρηγοριᾶς, νά μήν παρίδει δάκρυα καί  στεναγμούς. Γιατί, κάτω ἀπό ὁποιεσδήποτε συνθῆκες, ὁ  θάνατος εἶναι θάνατος, ποτήρι πικρό, ἐμπειρία φοβερή. Ὅλοι μείναμε ἄναυδοι, ὅταν καθηλωμένοι μπρός στίς  τηλεοράσεις μας παρακολουθούσαμε τό μαρτύριό τους.  Μείναμε ἐνεοί μπροστά στήν τούρκικη θηριωδία καί  βαρβαρότητα. Παγώσαμε στήν καρδιά τοῦ πυρωμένου  Αὐγούστου. Καί  πανηγύρι τῆς Παναγιώτισσας  μετατράπηκε  σέ κατώδυνη  πορεία πρός τό  κοιμητήριο...

Ἔκτοτε, εἴδαμε  ξανά καί ξανά τίς φοβερές ἐκεῖνες  σκηνές. Γιά ἐμπέδωση, φρονηματισμό καί προβληματισμό. Μακάρι. Γιατί ὑπάρχει καί τό ἐνδεχόμενο νά ὁδηγηθοῦμε καί πάλι στή συνήθεια, στήν ἀπάμβλυνση, στόν ὠχαδερφισμό... 

Θά ἦταν τρομερό.Αὐτοί πού ξεχνοῦν τήν Ἱστορία τους, ἔχει λεχθεῖ, χάνονται, ὁδηγοῦνται στόν ἀφανισμό. Ἐνῶ ὅσοι θυμοῦνται, διδάσκονται καί παραδειγματίζονται, προχωροῦν, ἀνεβαίνουν, μεγαλουργοῦν. Κι ἐμεῖς ἔχουμε χρέος στήν Ἱστορία μας νά μήν τήν ξεχάσουμε. Ἔχουμε χρέος νά  πορευθοῦμε τήν προκαθορισμένη πορεία μας, χωρίς νά  παρεκκλίνουμε. Διαφορετικά, ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τῆς  καταστροφῆς. Ἔχουμε χρέος νά ἀκολουθήσουμε τήν ἐθνική μας πορεία μέ συνέπεια. Δίχως πισωγυρίσματα.

Καθοδηγητής, ἀλλά καί κριτής μας, σ’ αὐτή τήν πορεία «οἱ ἀγέννητοι, οἱ νεκροί». Ἀπό τά βάθη τῆς μακραίωνης Ἱστορίας μας δυό λέξεις,  δυό Ἰδανικά, μπόρεσαν νά ξεπεράσουν τό φράγμα τοῦ πανδαμάτορα χρόνου καί μέ τήν ἀξεπέραστη λαμπρότητά τους ὁδηγοῦν τήν πορεία μας: Ἡ πίστη καί ἡ πατρίδα. «Ὑπέρ βωμῶν καί ἑστιῶν» μάχονταν οἱ ἀρχαῖοι  μας πρόγονοι. «Ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος» πολέμησαν ἀργότερα. «Γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδας τήν ἐλευθερία» ἀγωνίστηκαν οἱ νεώτεροι. Γιά  τά ἴδια χρυσά ἰδανικά θυσιάστηκαν στὶς μέρες μας τά δυό  παιδιά μας, τά δυό ἀδέλφια μας, πού μᾶς ἔγιναν δάσκαλοι, καθοδηγητές, μπροστάρηδες. 

Κάτω ἀπό τήν κοκκινογή τοῦ Παραλιμνίου ἀναπαύονται  σήμερα τά νεανικά τους κορμιά. Μά ἡ ψυχή τους ἐλεύθερη φτερουγίζει στούς αἰθέρες. Πετᾶ πάνω ἀπό τή γῆ πού τούς γέννησε καί τούς ἀνάθρεψε, σεριανίζει στά βουνά καί στούς κάμπους, διαβαίνει ἀνεμπόδιστα τό συρματόπλεγμα. Περιπολεῖ στή Μεσαριά, δρασκελᾶ τόν Πενταδάκτυλο, φτάνει ὥς τήν Κερύνεια. Προσκυνᾶ στόν Ἀπόστολο Βαρνάβα καί στόν Ἅγιο Ἀνδρέα, ἀνάβει τά σβησμένα  καντήλια, ἠχεῖ τίς βουβές καμπάνες. Μελετᾶ τά ἄταφα  λαμπρά παλληκάρια, ἀναζητᾶ τούς ἀγνοούμενους,  δροσίζει τούς ἐγκλωβισμένους. Γίνεται φόβητρο τοῦ  κατακτητῆ. Στό πέρασμα τους «ὁ ἅδης (ὁ κατακτητής) στένων βοᾶ...».

Ἥρωες καί μάρτυρες ποτέ δέν ἔλειψαν ἀπό τόν Ἑλληνισμό. Πάντοτε ἴσχυε τό  «πατρός τέ καί  μητρός τε τιμιώτερον καί ἁγιώτερον ἡ πατρίς». Γιατί ἡ  πατρίδα εἶναι θεῖο δῶρο. Καί μονάχα ὅσοι ἀγαποῦν τήν  ἐπίγεια πατρίδα μποροῦν νά ποθήσουν καί τήν οὐράνια  πατρίδα. Γιατί μονάχα ὅσοι ἀγαποῦν τό συνάνθρωπο  τους μποροῦν νά ποῦν ὅτι ἀγαποῦν τό Θεό. Καί μονάχα ὅσοι θελήσουν μέ διάθεση οὐσιαστικῆς προσφορᾶς  νά σκύψουν ἀπάνω στά ἀνθρώπινα προβλήματα - τόν πόνο, τή φτώχεια, τήν ἀνημποριά, τή δουλεία - μποροῦν νά ἐλπίζουν στή στοργή καί στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Νά γιατί τούς ἥρωες καί τούς μάρτυρες τούς τιμᾶ καί τούς στεφανώνει ἡ πατρίδα, τούς εὐλογεῖ καί τούς ἀσπάζεται ὁ Θεός. Στό βωμό τῆς ματωμένης πατρίδας, τῆς ἐπίγειας πατρίδας, θυσίασαν τή ζωή τους τά δυό βλαστάρια τοῦ Παραλιμνίου. Ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς εὐχόμαστε καί προσευχόμαστε ὁ καλός Θεός νά τούς χαρίσει τήν πανευφρόσυνη οὐράνια πατρίδα, τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν. Αὐτή εἶναι ἡ προσευχή, ὁ πόθος, ἡ πίστη καί ἡ ἐλπίδα μας. Ἀμήν!

π. Εὐέλθων Παπαχαραλάμπους.

Εφημέριος Παραλιμνίου,  

Τόπου καταγωγής των εθνομαρτύρων Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.

Τόν μακαριστό π. Εὐέλθοντα Παπαχαραλάμπους  (1950-2011) εἴχαμε τήν ἰδιαίτερη τιμή καί εὐλογία νά γνωρίσουμε κατά τίς ἐπισκέψεις μελῶν τῆς ΣΦΕΒΑ στην Κύπρο καί στό Παραλίμνι ὅπου διακονοῦσε. Φωτισμένος κληρικός καί ἐκπαιδευτικός, ἄνθρωπος βαθειᾶς πίστεως καί ζηλωτής τῆς ἱεραποστολικῆς προσφορᾶς, ἄφησε ἀγαθή μαρτυρία τόσο στήν πατρίδα του ὅσο καί στό ἐξωτερικό. Παρά τίς πολλές φροντίδες του μᾶς ἀγκάλιασε μέ ἀγάπη κατά τίς ἐπισκέψεις  μας στήν Κύπρο καί τό ἐνδιαφέρον του γιά τόν ἑλληνσμό τῆς Βορείου Ἠπείρου ὑπῆρξε εἰλικρινές καί ἔμπρακτο. Μέ ἀφορμή τό ἑτήσιο μνημόσυνό του, τήν συμπλήρωση  16 ἑτῶν ἀπό τή στυγνή καί βάρβαρη δολοφονία τῶν 2 νέων ἡρωομαρτύρων Τάσου Ἰσαάκ καί Σολωμοῦ Σολωμοῦ, ἀλλά καί τήν κοίμηση τόν περασμένο Ἀπρίλιο τοῦ  Ἰσαάκ Ἰσαάκ πατέρα τοῦ Τάσου, παραθέτουμε τήν ὁμιλία τοῦ π. Εὐἐλθοντος στό Παραλίμνι στό ἐπίσημο 40/μερο μνημόσυνο γιά τούς 2 ἤρωες. (ὁ π. Εὐέλθων εἶναι  1ος ἀπὸ δεξιά)

Πηγή: Βορειοηπειρωτικό Βήμα, Τεύχος Απρίλιος-Ιούνιος

το είδαμε εδώ 

Δεῖτε τό βίντεο ποὺ προβλήθηκε σὲ ἐκδήλωση τῆς ΠΕΟΦ γιὰ τοὺς TAΣΟ ΙΣΑΑΚ – ΣΟΛΩΜΟ ΣΟΛΩΜΟΥ 

 

http://youtu.be/Bjn4AMs-46A

Έχω έναν αδελφό, τον λένε Σολωμό, 

τον σκότωσαν οι τούρκοι, επάνω στον ιστό...
Τούρκοι δεν ξεχνώ, Θα εκδικηθώ, 

Για το χαμένο αίμα, το κάθε μου χωριό...
Στην πρώτη αφορμή, εγώ θα είμαι εκεί, 

με όπλο και μαχαίρι, με την καρδιά ψυχή...
 

Κι αν τύχει χρειαστεί, στη μάχη σκοτωθώ...
Με το αίμα μου να γράψετε...
ΕΛΛΑΔΑ Σ΄ΑΓΑΠΩ
Κι αν τύχει και χαθώ, στη μάχη σκοτωθώ...
Με το αίμα μου να γράψετε...
ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ