Λυπάμαι τον Δημήτρη Χριστόφια όταν
κλαίει.
Τον λυπάμαι σαν άνθρωπο, όχι σαν πολιτικό. Διότι προσωπικά
πιστεύω ότι ο Χριστόφιας κλαίει από τύψεις λόγω της μνημειώδους
αυτοαναίρεσης αυτού και του κόμματός του την πενταετία που κλείνει. Το ανύπαρκτο, χλιαρό χειροκρότημα που δέχθηκε στην ΠΕΟ στις 06 Δεκεμβρίου 2012
αποδεικνύει πως εδώ και καιρό ούτε τους ΑΚΕΛικούς δεν πείθει.
ΟΛΑ
ανεξαιρέτως τα πιστεύω του τα πρόδωσε ή (για να κλαίει) μάλλον τον
ανάγκασαν να τα προδώσει.
Τι να του κάνουμε;
Όταν
το 2008 τον έγλειφαν κλίκες τραπεζιτών και τον στήριζαν οι ΕΔΗ, τον
γυρόφερνε και τον κανάκευε ο Ύπατος Αρμοστής της Αγγλίας, όταν τον
παραχαΐδευε με τα «αβάντι πόπολο» η εφημερίδα «Πολίτης» και όταν τον
κολάκευαν όλοι οι εκπρόσωποι της Νέας Παγκόσμιας Τάξης στην Κύπρο και
στο εξωτερικό, ας είχε νου να ελέγξει την μωροφιλοδοξία του και ψυχικές
αντιστάσεις να τιθασεύσει τον άκρατο εγωισμό του.
Φτωχόπαιδο, λαϊκός άνθρωπος και
κομμουνιστής καθώς ήταν, θα έπρεπε να αντιλήφθεί πως για να τον
αγκαλιάζουν αυτοί και να τον ωθούν στην γλυκιά εξουσία, κάτι έκανε
λάθος. Τώρα πληρώνει το τίμημα της αλαζονείας του. Τώρα τον έπνιξε η
αγκαλιά τους, και μαζί του πνίγεται όλη η Κύπρος.
Τώρα ο Δημήτρης
κλαίει.
Τώρα καταλαβαίνει πως όταν πουλάς την ψυχή σου, ΤΗΝ ΧΑΝΕΙΣ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου