Η συσκότιση συνεχίζεται

                                    (Επετειακό άρθρο αφιερωμένο στην 1^η Οκτ. ημέρα που «γιορτάζεται» η ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας)

 Του Άντη Ροδίτη

Η Κυπριακή Δημοκρατία ανδρώθηκε σε βάρος των πεσόντων αγωνιστών της Ένωσης, κυρίως λόγω της αδυναμίας της Ελλάδας να επιβάλει την Ένωση δια των όπλων. Αν η Ελλάδα ήταν ισχυρότερη ή ισοδύναμη με τη Βρετανία το 1955 θα απαιτούσε τα δίκαιά της και θα τα έπαιρνε. Αυτό που πήρε τελικά ήταν ένα δεύτερο, «ανεξάρτητο» ελληνικό κράτος. Τόσο «ανεξάρτητο» όσο και η ίδια.

Όμως οι πιέσεις στην κατεύθυνση της Ένωσης μέσα στην Κύπρο οδήγησαν τον Μακάριο στη δημιουργία μια δεύτερης «ΕΟΚΑ», της δήθεν «ένοπλης» οργάνωσης «Ακρίτας». Από αυτήν αποκλείστηκαν εκείνοι οι αγωνιστές της αρχικής ΕΟΚΑ που διαφώνησαν με τις Συμφωνίες της Ζυρίχης κι επέμεναν στην Ένωση.

Όταν επήλθε η ένοπλη σύγκρουση με τους Τ/κυπρίους τον Δεκέμβριο του 1963 και η Τουρκία απείλησε αμέσως με εισβολή, ο Μακάριος απευθύνθηκε στη Σοβιετική Ένωση. Αυτό διόγκωσε αμέσως την κρίση στα όρια παγκοσμίου πολέμου και οι Άγγλοι, ως εγγυητές που διατηρούσαν και στρατιωτικές βάσεις στην Κύπρο, ζήτησαν ανάμιξη των ΗΠΑ. Αναγκαστικά και απρόθυμα οι ΗΠΑ ανέλαβαν να συνεχίσουν τη διχοτομική πολιτική των Άγγλων σε μια προσπάθεια να δώσουν νέα «λύση» στο Κυπριακό που θα απέτρεπε ελληνοτουρικό (ενδονατοϊκό) πόλεμο (με πιθανή ανάμιξη κι άλλων) και θα ικανοποιούσε και τις δύο χώρες.

Οι συνομιλίες που ακολούθησαν εξελίχθηκαν κατά τέτοιο τρόπο στην περίοδο Ιουλίου-Αυγούστου 1964 ώστε δημιουργήθηκε θέληση εκ μέρους των Αμερικανών για τελειωτική λύση ενώσεως της Κύπρου με την Ελλάδα, χωρίς όρους. Ο επικεφαλής των συνομιλιών στη Γενεύη, πρώην Υπ.Εξ. των ΗΠΑ, Ντην Άτσεσον, παραδέχεται στο έγγραφο D.S., C.F., POL 27 CYP 462 secret (φωτοτυπημένο στις σελίδες 495-498 του βιβλίου «Κουράγιο Πηνελόπη» - Αρμός 2013), στις 22 Αυγούστου 1964,  ότι αν η Ελλάδα εφάρμοζε την Ένωση αμέσως (με τη Μεραρχία και την Εθνική Φρουρά), θα επρόκειτο περί «unconditional enosis», δηλαδή Ενώσεως χωρίς όρους· περί εκπληρώσεως, δηλαδή, ενός των προαιωνίων στόχων τού Ελληνισμού στην κατεύθυνση της ισχύος και της επιβιώσεώς του.

Την απόφαση αυτή των ΗΠΑ επιβεβαιώνει και ο ίδιος ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ Ντην Ρασκ την επομένη 23 Αυγούστου 1964, με το έγγραφο 479 secret, Department of State, Central Files, POL 27 CYP, φωτοτυπημένο στις σ. 506-510 τού «Κουράγιο Πηνελόπη», διαβεβαιώνοντας επίσης ότι οι ΗΠΑ θα παρείχαν πλήρη κάλυψη στην Ελλάδα ώστε ούτε οι Τούρκοι ούτε οποιοσδήποτε άλλος (οι Σοβιετικοί) να μπορούσαν να επέμβουν. Ο Ντην Ρασκ, στο ίδιο έγγραφο, καλούσε την Τουρκία να τα μαζεύει και να φεύγει από την Κύπρο (“…the UN General Assembly might pass a resolution calling upon the Turks to relinquish their rights and get out”!

 

Στις 25 Αυγούστου 1964 επιβεβαίωσαν και οι Άγγλοι ότι αυτή η απόφαση σήμαινε καθαρή Ένωση και ότι δεν θα μπορούσε πια να πάρει  τίποτε η Τουρκία (αγγλικό έγγραφο DEFE 11/456, no. 10368, φωτοτυπημένο στις σελίδες 514-515 του βιβλίου «Κουράγιο Πηνελόπη».)

 

Για λόγους που μόνο οι ίδιοι μπορούν να εξηγήσουν, αλλά δεν το κάνουν, διάφοροι ιστορικοί, ιστοριοδίφες και δημοσιογράφοι παραβλέπουν συστηματικά αυτά τα αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία κι επιμένουν στη διατήρηση άλλων μύθων, άσχετων με την ιστορική πραγματικότητα. Μόλις προχθές, Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013, ο καθηγητής του Παντείου Μάριος Ευρυβιάδης, δημοσίευσε σε δημοσιογραφική ιστοσελίδα, το εξής ανιστόρητο και παραπλανητικό: «Φθάσαμε λοιπόν στο 2013 και στη 53 επέτειο της Κυπριακής Δημοκρατίας και ανεξαρτησίας. Μιλάμε για ένα λαό και ένα κράτος που μέσα σε δυό γενιές επιβίωσαν… μιάς σειράς κρατοκτόνων σχεδίων πού άρχισαν με αυτό του περιβόητου Ατσεσον το 1964 (που μαζί με τον συνεργάτη του Μπώλ ήθελαν το Μακάριο νεκρό για να επιβάλουν τη διχοτόμηση) και ο οποίος σε σεμινάριο στο Salem College Ν.C. στις 27/10/66 περηφανεύθηκε ότι αν είχε στη διάθεση του τον 6ο Στόλο θα την επέβαλλε σε ένα εικοσιτετράωρο…»
(http://mignatiou.com/?p=13311#ixzz2gM7eTuBy)

 

Ασφαλώς ο Άτσεσον αμέσως μετά τον Αύγουστο του 1964 κι όχι μόνο τόσο αργά όσο το 1966, θα άρχιζε να σκέφτεται και να προωθεί τη διασφάλιση της Κύπρου για το ΝΑΤΟ μέσω Τουρκίας, αφού απέτυχε λόγω της ανθενωτικής πολιτικής Μακαρίου, να το κάμει δια της Ενώσεως όλης της Κύπρου με την Ελλάδα. Η άνοδος της δικτατορίας στην Ελλάδα το 1967, η αποχώρηση της Μεραρχίας αμέσως μετά, ο κυπριακός «εμφύλιος» που ακολούθησε, το πραξικόπημα και η εισβολή του ’74 δεν αποσυνδέονται καθόλου ως συνέπειες της ανθενωτικής, αντι-δυτικής «πολιτικής» του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, στον οποίο πολύ φυσικά συμπαραστεκόταν με πάθος το ΑΚΕΛ.

 

Το σύντομο αυτό και περιληπτικό σημείωμα γράφτηκε επ’ ευκαιρία της σημερινής (30/9/2013) συγκέντρωσης της «Συμμαχίας Πολιτών» του κ. Γιώργου Λιλλήκα στη Δημοσιογραφική Εστία, στη Λευκωσία, στις 7.30, όπου ο κ. Μάριος Ευρυβιάδης «καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών» θα ομιλήσει με θέμα «Κυπριακή Δημοκρατία: η πρόκληση της ελευθερίας, της πολιτικής και οικονομικής ανεξαρτησίας».

 

Η μόνη «ελευθερία» που αναγνώριζαν και γι’ αυτήν πολέμησαν στον μόνο αληθινά αντι-αποικιακό και απελευθερωτικό αγώνα οι πεσόντες της ΕΟΚΑ, οι απαγχονισθέντες, οι εκπνεύσαντες στα βασανιστήρια και οι εν ψυχρώ εκτελεσθέντες, ήταν εκείνη της Ενώσεως με την Ελλάδα. Εκείνη την Ένωση, αν δεχτούμε πως «απέτυχε» να πραγματοποιήσει ο Μακάριος το 55-59 – παρά την μόλις χθεσινή κοινοποίηση τής επίσημης παραδοχής των Άγγλών ότι δεν μπορούσαν να νικήσουν την ΕΟΚΑ – την πολέμησε φανερά και την απέτρεψε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος με την άρνησή του να συνεργαστεί με τον πρωθυπουργό της Ελλάδος το 1964. Η προσπάθεια του κ. Ευρυβιάδη να παραβλέψει τα έγγραφα που τώρα έρχονται στη δημοσιότητα για να συγκαλύψει και να αποτρέψει μαζί με άλλους την ιστορική αλήθεια, ποια εγκυρότητα τού αφήνουν για να ομιλεί περί «ελευθερίας» και «ανεξαρτησίας» στην Κυπριακή Δημοκρατία; Ποια πειστικότητα μπορεί να έχει η «Συμμαχία Πολιτών», η οποία φιλοδοξεί να κυβερνήσει (και να απελευθερώσει;) την Κύπρο, όταν συμπράττει στη συγκάλυψη μιας τόσο τραγικά λανθασμένης πολιτικής, που οδήγησε στα σημερινά θανατηφόρα αδιέξοδα;