Ευαγόρας Παλληκαρίδης...Παντοτινό πρότυπο της αγωνιζόμενης μαθητιώσας νεολαίας...

Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στην Τσάδα της Πάφου, στις 28 Φεβρουαρίου 1938, και ήτο το τέταρτο παιδί της οικογένειας του Μιλτιάδη Παλληκαρίδη. Ξάδελφος του επίσης απαγχονισθέντα ήρωα της ΕΟΚΑ Στέλιου Μαυρομμάτη.

Σε ηλικία 15 ετών 01 Ιουνίου 1953, κατά τους εορτασμούς της στέψης της βασίλισσας Ελισάβετ, ο Ευαγόρας σκαρφαλώνει σε κολόνα των προπυλαίων του σχολείου του και πετάει κάτω την αγγλική σημαία η οποία ξεσκίζεται και πυρπολείται.

Στις 17 Νοεμβρίου 1955 συλλαμβάνεται για συμμετοχή σε διαδηλώσεις και οδηγείται σε δικαστήριο. Αρνείται ενοχής και αφήνεται ελεύθερος για να δικαστεί σε μεταγενέστερο χρόνο. Ο Ευαγόρας όμως δεν περιμένει άλλο. Αφήνει ένα σημείωμα στους συμμαθητές του με τίτλο "Εγερτήριον Σάλπισμα" και τρέχει να ανέβει τα "σκαλοπάτια της λευτεριάς" που τους αναφέρει στο ποίημα του...

Συλλαμβάνεται στις 25 Φεβρουαρίου 1957 μεταφέροντας οπλοπολυβόλο. Στην δίκη με περηφάνια δηλώνει στον Άγγλο δικαστή: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.». Καταδικάζεται εις θάνατον δια απαγχονισμού. Η εντολή του δικαστηρίου εκτελέσθηκε τα μεσάνυχτα της 13 Μαρτίου 1957, στις 12:02 ακριβώς...Λίγο πριν η βροντερή φωνή του έσπασε τη σιωπή της νύχτας και των φυλακών και σε πείσμα των κατακτητών ψέλνει τον Εθνικό Ύμνο...Σε λίγο ακούγεται να βρωντοφωνάζει. «Γεια σας αδέλφια... Γεια σας λεβέντες... Ελπίζω να μαι ο τελευταίος που εκτελούν... Αδέλφια συνεχίστε τον αγώνα. Εγώ βαδίζω στην αγχόνη γελαστός, αποφασιστικός και υπερήφανος».
Οι συγκρατούμενοι του φωνάζουν. «Θάρρος Παλληκαρίδη, Θάρρος Παλληκαρίδη». Ο ίδιος ανταπαντά:
«Θάρρος έχω πολύ. Αυτή τη στιγμή περνώ την είσοδο του ικριώματος» Απόλυτη ησυχία.. Αυτή τη σιγή σπάζει το τρίξιμο από το άνοιγμα της καταπακτής της αγχόνης. 12:02 ο 18χρονος Βαγορής πέρασε στην αθανασία. Βρήκε την «γη των ηρώων».

Ο αθάνατος ποιητής της ζωής και της λευτεριάς,, έγραφε στο τελευταίο του γράμμα:
«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα, τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι ωραίο να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί...»

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα,

Μες της κρεμάλας τη θηλιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ’ άκουσε κανένας .

Η μάνα του ήταν μακριά, κι ο κύρης του δεμένος,

Οι νιοί συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δεν είδαν,

Κι η νια που τον ορμήνευε δεν είδε νυχτοπούλι.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στον κάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει ο ναύτης,

και στο σχολείο ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι μπαίνουμε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άτακτη κι η Τρίτη που διαβάζει

μπαίνει κι η Πέμπτη αμίλητη, η τάξη του Ευαγόρα.

-Παρόντες όλοι;

-Κύριε ο Ευαγόρας λείπει.

-Παρόντες λέει ο δάσκαλος και με φωνή που τρέμει:

-Σήκω Ευαγόρα να μας πεις Ελληνική Ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι

Αναρωτιούνται στην αρχή, ώσπου η σιωπή τους κάνει,

Να πέσουν μ’ αναφιλητά αυτοί κι όλη η τάξη.

-Παλληκαρίδη Άριστα, Ευαγόρα πάντα πρώτος

στους πρώτους πρώτος, άγγελε, πατρίδας δοξασμένης,

συ μέχρι χθες, της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι,

και του σχολειού σου σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα’ πε κι απλώθηκε σιωπή πα στα κλαμένα νιάτα,

Που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

Έξω απ’ εκείνο τ’ αδειανό παντοτινά γεμάτο...