Είναι ολοφάνερο, πως η Τουρκική πλευρά συνεχίζει να μας εμπαίζει στις συνομιλίες, όπως κάνει με συνέπεια τα τελευταία 35 χρόνια. Κι αυτό συνεχίζει να το κάνει, αφ' ενός γιατί έχει τη στήριξη και τις ευλογίες των Αγγλοαμερικάνων και αφ' ετέρου γιατί έχει την στρατιωτική δύναμη των 40 και πλέον χιλιάδων Τουρκικών Στρατευμάτων.
Οι πολιτικοί μας, και κυρίως ο Πρόεδρος Χριστόφιας και ο ΥΠΕΞ Μ.Κυπριακού, θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο ναυαγίου και αυτής της προσπάθειας. Και θα πρέπει από τώρα να αλώσουν Ευρώπη, Ρωσία, Κίνα και όπου αλλού χρειάζεται, και να ενημερώσουν, ότι παρά τις τεράστιες υποχωρήσεις μας, μιας και είμαστε υπό την απειλή του Κατοχικού Στρατού, η Τουρκία παραμένει αδιάλλακτη. Και ότι σε περίπτωση ναυαγίου των συνομιλιών, για τις οποίες μάλιστα ευθύνεται μόνον η πλεονέκτης Τουρκία, απαιτούμε "Πλήρη Αποχώρηση των Κατοχικών Στρατευμάτων και Επιστροφή στην μόνη συμπεφωνημένη έως τώρα λύση, αυτή της Ζυρίχης-Λονδίνου". Διότι οι "φίλοι" μας οι Αγγλοαμερικανοί και οι Τούρκοι, είναι πιθανόν να ωθήσουν τις συνομιλίες σε αποτυχία με σκοπό να απαιτήσουν την διχοτόμηση και τη λύση δύο κρατών.
Η θέση αυτή, πρέπει από τώρα να εξεπεμφθεί παντού και με συνέπεια, ώστε να αποτελέσει ακόμα έναν μοχλό πίεσης προς Αγγλοαμερικάνους και Τούρκους, προς άμεση επίλυση του ζητήματος. Ο μεγαλύτερος βέβαια μοχλός πίεσης που διαθέτουμε στα χέρια μας αυτή τη στιγμή είναι ο λόγος μας στην πορεία της Τουρκίας προς την Ευρώπη, και εκεί πρέπει να είμαστε αμείλικτοι και σταθεροί. Χωρίς αποχώρηση στρατευμάτων και εποίκων, και χωρίς αναγνώριση, η Τουρκία δεν πρόκειται ποτέ να ενταχθεί στην Ε.Ε., ούτε να πετύχει ειδική σχέση κτλ.
Τέλος, μοχλός πίεσης αποτελεί και η δύναμη αποτροπής μιας περαιτέρω προελάσεως του Τουρκικού Στρατού. Η Τουρκία, ενόσω γνωρίζει πως είναι η ισχυρή, δεν βγάζει ποτέ από του νού της την πλήρη κατάληψη της Κύπρου. Θα πρέπει όμως να καταλάβει, ότι αυτό θα της κοστίσει ακριβά. Και αυτό θα γίνει εάν εμείς διαθέτουμε επαγγελματικό, αξιόμαχο και καλά εξοπλισμένο στράτευμα. Σ' αυτό πρέπει να κινηθούμε προς συμμαχίές με Ρωσία, Κίνα και Γαλλία, αλλά και Ισραήλ. Το τελευταίο (Ισραήλ), θα πρέπει να προσεγγιστεί και σε πολιτικό επίπεδο, ιδίως τώρα που η Τουρκία στρέφεται προς υποστήριξη των μουσουλμάνων Παλαιστινίων. Η κόντρα μας με το Ισραήλ δεν εξυπηρετεί σε τίποτα, τη στιγμή μάλιστα που το εβραϊκό λόμπι είναι το ισχυρότερο στις ΗΠΑ αλλά και σχεδόν παγκοσμίως. Μια τέτοια συμμαχία είναι και προς όφελος του ιδίου του Ισραήλ, αφού αποτελούμε την μοναδική μη μουσουλμανική γειτονική του χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου