Ο δρόμος της σωτηρίας της Κύπρου περνά από τη νίκη επί του σαθρού κατεστημένου

Ζητούνται ηγέτες που θα «καταπνίξουν» την ηττοπάθεια και θα εμπνεύσουν τους πολίτες, επαναφέροντας το αγωνιστικό φρόνημα
Υπάρχουν, κατά την άποψή μου, όρια στον εξευτελισμό που μπορεί να υποστεί ένας λαός χωρίς να αντιδράσει. Θεωρητικά, θα έπρεπε αυτό να ισχύει και στην περίπτωση της Κύπρου, όσο κι αν οι ηγέτες μας νομίζουν ότι θα συνεχίσουμε επ’ άπειρον να «καταπίνουμε» τα πάντα, αδιαμαρτύρητα. Δυστυχώς, αν και ευθύς μετά την καταστροφή στο Μαρί, υπήρξε μια «λαϊκή εξέγερση» που μας έκανε όλους να πιστέψουμε πως θα οδηγούσε στην παραίτηση της κυβέρνησης και στην εξυγίανση, οι ελπίδες μας αποδείχθηκαν φρούδες. Δυστυχώς, το πολιτικό κατεστημένο έχει πολύ βαθιές ρίζες και προς το παρόν, αποδεικνύεται πολύ πιο ανθεκτικό απ' ό,τι περιμέναμε.

Ο ταλαίπωρος Κυπριακός Ελληνισμός έχει πολλούς λόγους για να αγαναχτεί και να διαδηλώνει. Οι εξευτελισμοί και οι ταπεινώσεις είναι καθημερινό φαινόμενο. Μερικά παραδείγματα: Η Τουρκική κατοχή συνεχίζεται, αλλά το κράτος συνεχίζει να θωπεύει την κατοχική δύναμη και να εξυπηρετεί τους «αδερφούς Τουρκοκύπριους». Οδηγούμαστε στον Μηχανισμό Στήριξης, αλλά ξοδεύουμε δεκάδες εκατομμύρια ετησίως για τα προνομιακά ωφελήματα των «διπλοθεσιτών» Τ/κ, οι οποίοι έμαθαν να αρμέγουν τα Ταμεία του Κράτους (μάλλον επειδή τους έπεισαν, κάποιοι «επαναπροσεγγιζόμενοι» ηγέτες, ανάμεσά τους και το φαβορί για την προεδρία, Νίκος Αναστασιάδης, ότι είναι… «Άρια φυλή» και ως τέτοια θα πρέπει να συμπεριφέρονται). Ευθύς μετά την έκρηξη στο Μαρί, καταντήσαμε να εξαρτόμαστε από τον κατακτητή για παροχή ηλεκτρικής ενέργειας. Στην τελετή ανάληψης της Κυπριακής προεδρίας στην Ε.Ε., υπεύθυνοι για την αστυνόμευση ήταν οι Άγγλοι, ενώ δεν αναρτήθηκε καν η σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Υπάρχει ασφαλώς και το «ταρακούνημα» του Σχεδίου Ανάν και του δημοψηφίσματος του 2004, που μας υπενθυμίζει πόσο κραταιό είναι αυτό το κατεστημένο. Οφείλεται πάντως σε μεγάλο βαθμό, στην κομματική αφοσίωση ενός μεγάλου μέρους του εκλογικού σώματος, ανεξαρτήτως των ζημιογόνων εξελίξεων. Πολλοί είναι αυτοί που δηλώνουν αγανακτισμένοι, αλλά όταν έρθουν εκλογές, δεν αλλάζουν «εκλογικές συνήθειες». Όσον αφορά τους επώνυμους,… τεράστια ερωτήματα πλανώνται: Τι θα πράξουν στις επερχόμενες εκλογές, αυτοί που ασκούσαν δριμεία κριτική στην παρούσα διακυβέρνηση, για την «πολιτική των προσφορών» στο Κυπριακό; Θα μεγαλώσουν με την παρουσία και τη στήριξή τους, το «πελατολόγιο» του Νίκου Αναστασιάδη (το «market share» για τους αγγλομαθείς) για να τον βοηθήσουν να εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα;

Τι θα κάνει ο Ουράνιος Ιωαννίδης, η Ελένη Θεοχάρους, ο Αντρέας Θεμιστοκλέους, Ο Σωτήρης ο Σαμψών και οι υπόλοιποι της «απορριπτικής πτέρυγας» του ΔΗ.ΣΥ.; Κατά τον ίδιο τρόπο, τι θα κάνουν ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο Κυριάκος Κενεβέζος, οι του «ανεπίσημου» ΔΗ.ΚΟ., αλλά και οι υπόλοιποι αντιομοσπονδιακοί; Τι θα κάνουν σε αυτές τις κρίσιμες εκλογές οι «οπαδοί της αποχής»; Συνεχίζουν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι με την αποχή τους τιμωρούν το σάπιο πολιτικό κατεστημένο που μας έφερε στα σημερινά μας χάλια; Ακριβώς το αντίθετο κάνουν, γιατί η αποχή ευνοεί κυρίως τα μεγάλα κόμματα (απλά μαθηματικά είναι).

Πρέπει όλοι να κατανοήσουν ότι για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις επιβίωσης του Ελληνισμού σε αυτό το νησί (αυτήν τη στιγμή, δυστυχώς δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις), πρέπει να νικηθεί πρώτα το υπάρχον σαθρό πολιτικό κατεστημένο και να υπάρξει εξυγίανση σε όλους τους τομείς. Χρειαζόμαστε ηγέτες που θα εγκαταλείψουν την «πολιτική του καλού παιδιού» και θα υιοθετήσουν μια νέα διεκδικητική πολιτική, που θα έχει στόχους και όραμα. Ζητούνται ηγέτες που θα «καταπνίξουν» την ηττοπάθεια και θα εμπνεύσουν τους πολίτες, επαναφέροντας το αγωνιστικό φρόνημα. Ηγέτες που θα έχουν ως στόχο την απελευθέρωση και όχι την «επανένωση» μέσω του «συνεταιρικού κράτους» Δ.Δ.Ο. Ζητείται ο ηγέτης που θα εκμεταλλευτεί σωστά, προς όφελος του Κυπριακού Ελληνισμού, τα νέα «υπερόπλα» που κατέχει η Κύπρος (την Ευρωπαϊκή μας ιδιότητα και την ύπαρξη του υποθαλάσσιου πλούτου).

Πιστεύω ότι ο Γιώργος Λιλλήκας πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να ηγηθεί μιας προσπάθειας που θα επαναφέρει το καράβι του Κυπριακού Ελληνισμού στην ορθή πορεία. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να επιβιώσει μετά από μια δεύτερη πενταετία, με πρόεδρο της σχολής σκέψης των Χριστόφια και Αναστασιάδη (και Μαλά). Όσοι τον κατηγορούν για τις θέσεις που είχε στο παρελθόν, θα πρέπει να απαντήσουν: Προτιμούν να έχουν Πρόεδρο, ο οποίος ανεξαρτήτως των νέων συνθηκών, επιμένει στις ίδιες αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος (που θέτουν σε κίνδυνο την επιβίωση του Κυπριακού Ελληνισμού), ή έναν πρόεδρο που ορθοδρόμησε γιατί κατάλαβε ποιο είναι το σωστό και το πρέπον για τον τόπο; Οι πολίτες θα πρέπει επιτέλους να αποφασίσουν τι θέλουν…

ΠΑΝΙΚΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ
Άσσια - Κατεχόμενη Αμμόχωστος