Σε τι κόσμο μ’ αφήνεις Δημήτρη να ζήσω

Του ΑΝΔΡΕΑ ΚΑΡΥΔΗ

Αυτοί που φεύγουν και αυτοί που μένουν….

Και όπου νάναι φεύγεις –επιτέλους- αλλά δυστυχώς αφήνεις πίσω σου συντρίμμια, φτώχια, πεινασμένους, αγανακτισμένους  και...αγρίμια.   

Και εσύ που φεύγεις  – παρά τα όσα μας έκανες – φεύγεις με τις τσέπες γεμάτες από το εφάπαξ των 270 χιλιάδων ευρώ που θα πάρεις, και με ετήσια σύνταξη πέραν των 80 χιλ. ευρώ. Θα ζήσεις… ζωή χαρισάμενη.

Λεφτά που βγαίνουν από τις πλάτες μας. Και δυστυχώς δεν μπορώ να σου πω χαλάλι. Γιατί αφήνεις ένα λαό όμηρο του μνημονίου, όμηρο των κλεφταράδων της υφηλίου, όπως εσύ αποκάλεσες τις αγορές.

Ένα εργαζόμενο λαό χωρίς δουλειά, αλλά με …δουλεία! 

Ένα λαό που έχασε όλα τα δικαιώματα του, που δεν ξέρει πλέον τι πάει να πει οκτάωρο και κανονικός μισθός.

Τι και αν τον διαβεβαίωνες ότι δεν θα πειράξεις μισθούς και ωφελήματα; Τα κουτσούρεψες χωρίς, μάλιστα, καμιά διαβούλευση. 

Φεύγεις και αφήνεις πίσω σου ένα εργαζόμενο λαό που καλείται να ξεχάσει τι πάει να πει αύξηση και να πορευθεί πλέον με τις μειώσεις, εξαιρουμένων των αλλοδαπών οικιακών βοηθών, που αποτελούν τη μοναδική τάξη εργαζομένων που γνώρισαν τρεις αυξήσεις επί της εποχής σου! Εξαιρουμένων και των άλλων αλλοδαπών και Τουρκοκυπρίων που συνεχίζουν να παίρνουν τα παχυλά επιδόματα σε αντίθεση με τους Κύπριους, που πρέπει να ξεχάσουν τι πάει να επίδομα φοιτητή, παιδιών κ ά.

Τα πετσόκοψες, τα ρήμαξες δεν άφησες τίποτα για να πάρουν τα παιδιά, οι φοιτητές, οι συνταξιούχοι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας.

Το μόνο που μπορείς πλέον να τους δώσεις είναι η …ευχή σου! Και τουλάχιστον να έπιανε…  

Φεύγεις και μας αφήνεις σε ένα τόπο όπου υπάρχουν παντού ελλείμματα, εκτός της διαπλοκής που ενίσχυσε τα αποθέματά της.

Σε ένα τόπο όπου διαγράφονται χαριστικά από τράπεζες δάνεια και χρέη προσφιλών σου εταιρειών και οργανώσεων, ενώ ο κοσμάκης φορτώνεται τα επιτόκια και τις άλλες υπερβολικές χρεώσεις των τραπεζών.

Σε ένα κόσμο όπου ο Γενικός Εισαγγελέας χαρακτηρίζει αυτές τις χαριστικές διαγραφές δανείων απαράδεκτη μορφή διαπλοκής, αλλά δεν ιδρώνει το αυτάκι κανενός.

Αυτή είναι η «δίκαιη κοινωνία» που μας έταξες; Αυτήν πάντως αφήνεις πίσω σου.

Μας αφήνεις να ζήσουμε σ’ ένα τόπο φτώχιας και εξαθλίωσης, όπου φοιτητές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις σπουδές τους, όπου γονείς δεν έχουν να αγοράσουν ένα λίτρο γάλα και ένα καρβέλι ψωμί για τα παιδιά τους, όπου άνθρωποι δεν αντέχουν άλλο και βάζουν τέρμα στην ζωή τους.

Σε ένα τόπο όπου το χρήμα αγνοείται και πλέον οι τραπεζοϋπάλληλοι πιο πολύ ξαφνιάζονται όταν ακούν «κατάθεση» παρά …ληστεία!

Σε ένα τόπο, που μπορεί η φύση να τον ευλόγησε ώστε να μην αντιμετωπίζει τους τυφώνες και τις καταστροφές που σημειώνονται σε άλλα μέρη, αλλά η ατυχία του έδωσε πολιτικούς που, με την απραξία και την ανίκανη διαχείρισή τους, ανατινάζουν από ναυτικές βάσεις μέχρι ηλεκτροπαραγωγούς σταθμούς και ολόκληρες κοινωνίες.

Ένας τόπος με ένα δικό του τυφώνα που στο πέρασμα του δεν αφήνει τίποτα όρθιο. Ένας τυφώνας με ονοματεπώνυμο.

ΥΓ. Δεν ήταν όλα μαύρα επί διακυβέρνησης σου, είχε και ένα καλό. Με έκανε να μην φοβάμαι το σκοτάδι, το ξεπέρασα καθώς βλέποντας τον λογαριασμό του ρεύματος έπαψα να έχω φοβία για το σκοτάδι, αλλά άρχισα να φοβάμαι το φως...