Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Εγώ θα φωνάζω πάντα δυνατά: ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ!

ΣΧΟΛΙΟ Αντιπαρακμής:
Υπάρχουν αγνοί πατριώτες που πάντα θα χύνουν ένα δάκρυ για την πατρίδα και για τα παιδιά της που χάθηκαν (τους άταφους νεκρούς του έπους του 1940). Δείτε στο τέλος της ανάρτησης το συγκλονιστικό βίντεο. Εκεί θα δείτε και την περήφανη Ελληνίδα Ερμιόνη Ανδρέα (για πολλά χρόνια Πρόεδρος της Ομόνοιας Κορυτσάς και υπεύθυνης των φροντιστηρίων εκμάθησης Ελληνικής γλώσσας) να κλαίει ακούγοντας το μοιρολόι. 
Είναι η περήφανη Ελληνίδα της Βορείου Ηπείρου που πριν λίγο καιρό της έκοψε ο ΟΓΑ την πενιχρή σύνταξη των 300 ευρώ.

Κυρία Ερμιόνη, σου ζητούμε συγνώμη 
και Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.



Ακολουθεί η επιστολή της Προέδρου της Μέριμνας Ποντίων Κυριών Θεσσαλονίκης σε βορειοηπειρωτικό Ιστολόγιο 
 Και τι δεν πέρασε αυτός ο τόπος, αυτή η πολύπαθης Βόρειος Ήπειρος! Τόσα δεινά για πολλά χρόνια και  ο Ελληνισμός δοκίμασε τόσα βάσανα και δυσκολίες, ακόμη και να φυλακιστούν  το 1994 πέντε πατριώτες λεβέντες της Ομόνοιας και να οδηγηθούν με χειροπέδες στο εδώλιο του κατηγορουμένου, μόνο γιατί υπήρξαν φλογεροί Έλληνες, όπως ο Βεζιάνης, Παπαχρήστος, Κυριακού, Σύρμος, Μάρτος. 

Ανάμεσά τους τότε ήταν και η Ερμιόνη Ανδέα.

Για αυτήν την ηρωίδα έγραψε η  εφημερίδα “ΤΟ ΟΡΑΜΑ”στα πρωτοσέλιδα τον Νοέμβρη 2012 και τον Γενάρη του 2013, για μια αδικία σε βάρος της από ελληνικής πλευράς και θεωρώ επαινετή και δίκαιη την ενέργεια αυτή του Συμβουλίου της Σύνταξης της εφημερίδας.

Από τα δημοσιεύματα αυτά παίρνω αφορμή για να αναφερθώ στην εκλεκτή και αγαπητή Ερμιόνη Ανδρέα, που την γνώρισα για πρώτη φορά όταν οργανώσαμε με το Σωματείο μας, με πολύ συγκίνηση, να επισκεφτούμε την Βόρειο Ήπειρό μας, την σπουδαία  Κορυτσά.

Η Ερμιόνη τότε ήρθε στα σύνορα και μας υποδέχτηκε, 50 μέλη της Μέριμνας Ποντίων Κυρίων Θεσσαλονίκης. Και ήταν συνεχώς κοντά μας όλες τις ώρες. Στιγμές συγκινητικές! Μας ξενάγησε με πάθος και πατριωτικό ενθουσιασμό.
Δεν θα ξεχάσω δε ποτέ τη φράση που είπε με πολύ πόνο: «Και ανάποδα να με κρεμάσουν, εγώ θα φωνάζω πάντα δυνατά: «ΕΙΜΑΙ ΕΛΛΗΝΙΔΑ!»
Η  επικοινωνία μας έκτοτε με την Ερμιόνη συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Και πάντα θαυμάζω την δυναμικότητά της, τον πατριωτισμό της, το κουράγιο της.

Στο κέντρο, πίσω από τα παιδιά του φροντιστηρίου η αγαπητή δασκάλα κ.Ερμιόνη (δίπλα στον ιερέα)
Αξίζει επίσης να  επισημάνω το πολύ σημαντικό έργο που επιτελεί η ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης που για πολλά χρόνια τώρα αγωνίζεται, και όλα τα παιδιά μαζί, με φλόγα ψυχής, για τον Ελληνισμό της Βορείου Ηπείρου. Μια ομάδα νέων παιδιών που προσφέρουν με πολύ αγάπη, ανιδιοτελώς βοήθεια και συμπαράσταση στον εκεί Ελληνισμό. Αξιόλογη είναι η
προσφορά τους στην εύρυθμη λειτουργία των φροντιστηρίων ελληνικής γλώσσας σε όλη την  Αλβανία. 
Επιθυμώ να αναφερθώ επίσης στους αγώνες της “Ηπειρωτικής Εστίας» Θεσσαλονίκης και στις προσπάθειές των να οργανώνουν εκδηλώσεις, ομιλίες-διαλέξεις με επιτυχία, έτσι ώστε να μένουν ζωντανά τα ιστορικά γεγονότα της Βορείου Ηπείρου.

Τελειώνοντας θα  ήθελα να εκφράσω ολόψυχα μια επιθυμία και μια ευχή: Οι αδελφοί μας Βορειοηπειρώτες να είναι πάντα ενωμένοι, αγαπημένοι και με ομοψυχία και κατανόηση να βαδίζουν το δρόμο για  επιτυχία και νίκη των ελληνικών  ιδανικών και η πατρίδα, μητέρα Ελλάδα ν΄ αγκαλιάσει τα  παιδιά της αυτά.             
                                        
 Μαίρη Κ.Στεριάδου                                                     
 Επ.Πρόεδρος                             
 Μέριμνας Ποντίων  Κυριών Θεσσαλονίκης




Ακούστε το, και δακρύστε κι εσείς (πηγή βίντεο):

2 σχόλια:

ΕΛΛΗΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗΣ είπε...

Αδελφέ Μαχητή, η λύση είναι μία :

Όχι κλάματα και μοιρολόγια.

Όχι κλάματα και μοιρολόγια αδελφέ μου.

Μία είναι η λύση, και την είπε κατάμουτρα ο Χρήστος Παππάς στους Αλβανούς :

ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΒΟΡΕΙΟ ΗΠΕΙΡΟ !

Ο Ελληνισμός ποτέ δεν κέρδισε την ελευθερία του με διαπραγματεύσεις, αλλά με τα όπλα !

Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό.

Μαχητής Θεσσαλονίκης είπε...

Δεν διαφωνούμε φίλε
Απλά επειδή την τελευταία φορά που πήγε εκεί ο Ελληνικός στρατός ήταν το 1940-41, οπότε αποχώρησε αφήνοντας τους βορειοηπειρώτες στα χέρια των Τσάμηδων και των Αλβανών.

Το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και το 1913, που το "Ελληνικό" κράτος (του Βενιζέλου) αποφάσισε να παραχωρήσει τη Βόρειο Ήπειρο στο νεοσύστατο κράτος της Αλβανίας,
τότε βέβαια οι βορειοηπειρώτες ανακήρυξαν Αυτονομία και πολέμησαν μόνοι τους (με εθελοντές παλικάρια από Κρήτη και Κύπρο) και πέτυχαν μετά από νικηφόρο ένοπλο αγώνα την παραχώρηση αυτονομίας.

Ο ελληνικός στρατός δεν τόλμησε να επέμβει ούτε καν το 1990 όταν κατέρρευσε το Αλβανικό κομμουνιστικό καθεστώς, για να προστατεύσει τους βορειοηπειρώτες.
Ο Ελληνικός στρατός δεν εισέβαλε ούτε όταν έγινε το σκάνδαλο με τις Αλβανικές πυραμίδες (τράπεζες) που τότε γέμισε η Αλβανία ένοπλους με καλάσνικοφ. Και τότε αφέθηκαν απροστάτευτοι οι βορειοηπειρώτες.


Πολλές φορές τη λύση τη δίνει η αποφασιστικότητα και η τόλμη.
Αλλά όταν έχεις ένα τόσο άθλιο "Ελληνικό" κράτος, συνήθως το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να δακρύζεις.