Φωτορεπορτάζ- Βίντεο από τις αντικατοχικές-αντιομοσπονδιακές εκδηλώσεις της ΠΕΟΦ

Μετά την 3ήμερη Απεργία Πείνας έξω από το Τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης (μάλιστα κάθε βράδυ, οι φοιτητές της ΠΕΟΦ φώναζαν αγωνιστικά συνθήματα ενάντια στην παράνομη κατοχή της πατρίδας μας), οι εκδηλώσεις συνεχίστηκαν με ομιλίες στο Πνευματικό Κέντρο του μητροπολιτικού ναού Αγ.Γρηγορίου του Παλαμά.

χαιρετισμός του εκπροσώπου της ΠΕΟΦ

ο Κ.Καραϊσκος στο βήμα

Πρώτος ομιλητής ήταν ο εκδότης της εφημερίδας της Θράκης "Αντιφωνητής" Κώστας Καραϊσκος, ο οποίος εξέφρασε την χαρά του που κόντρα στο καταναλωτικά πρότυπα της εποχής μας, οι νέεοι-ες της ΠΕΟΦ αγωνίζονται και "ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ". Υπενθύμισε  τις προσπάθειες των ξένων διαχρονικά, να μετατρέψουν την Κύπρο σε ένα κράτος προτεκτοράτο, υποχείριο τους. Κατήγγειλε τις προσπάθειες της Βρετανίας που επιδιώκει ακόμη και την δημιουργία Βρετανικής ΑΟΖ(!) μέσω των στρατιωτικών βάσεων που έχει στο νησί και τις προσπάθειες των ξένων να υποδουλώσουν μία ακόμη φορά το νησί μέσα από κουρέματα καταθέσεων και μνημόνια.
Ολόκληρη την εξαιρετική ομιλία του κ.Καραϊσκου, μπορείτε να την διαβάσετε στο τέλος της ανάρτησης.

Στη συνέχεια μίλησε εκτενώς η κ.Ελένη Χατζηγεωργίου, πρόεδρος του Συλλόγου Κυπρίων Ξάνθης (Θράκη). Περιέγραψε αναλυτικά όλα τα ιστορικά γεγονότα, από την έναρξη της Τουρκανταρσίας μέχρι και την Τουρκική εισβολή και κάλεσε τους νέους σε αγώνα.

ακολούθησε πορεία στους δρόμους της Θεσσαλονίκης που κατέληξε στο Τουρκικό Προξενείο:

ανηφορίζοντας προς την Αγίου Δημητρίου

Μπροστά στο Τουρκικό Προξενείο

Κλούβες των ΜΑΤ έχουν αποκλείσει μία ακόμη φορά την πρόσβαση κλείνοντας την Αγ.Δημητρίου

Βίντεο από το Τουρκικό Προξενείο Θεσσαλονίκης (τέλος πορείας):

 

http://www.youtube.com/watch?v=hQdl_83QpEk

 Έχω ένα αδερφό, τον λένε Σολωμό, τον σκότωσαν οι τούρκοι επάνω στον ιστό.(...)
Κι αν τύχει χρειαστεί, στη μάχη σκοτωθώ...Με το αίμα μου να γράψετε...ΕΛΛΑΔΑ Σ΄ΑΓΑΠΩ 

Με το αίμα μου να γράψετε...ΤΟΥΡΚΙΑ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!

http://www.youtube.com/watch?v=VeOC-we1IfA

εκεί ψηλά, στο κάστρο της Κερύνειας, θα βάλουμε σημαία ενωτική, 

θα γράψουμε με γράμματα μεγάλα: Η ΚΥΠΡΟΣ είναι ΕΛΛΗΝΙΚΗ.

Ομιλία και Αγωνιστική πορεία του ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ στην Αθήνα: 

Από την εκδήλωση στο οίκημα του ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ στην Αθήνα την Πέμπτη 14 Νοεμβρίου για την 30η επέτειο της ανακήρυξης του ψευδοκράτους. 

Στο βήμα ο πατέρας του εθνομάρτυρα Σολωμού Σολωμού, κ. Σπύρος Σολωμός.

Χίλια χρόνια αν περάσουν δεν πεθαίνουμε σκλάβοι

  
Επιμέλεια: Ιστολόγιο αντιπαρακμή

δείτε και  Βίντεο-Φωτογραφίες  της πορείας δημοσιευμένα σε τοπικά ιστολόγια της Θεσσαλονίκης:

Δείτε και 8 μικρής διάρκειας βίντεο του seleo.gr εδώ



Ακολουθούν τα φωτο-ρεπορτάζ τοπικών ιστολογίων:

από το thestival .gr (εδώ και εδώ)

 

από το seleo.gr

ο Τούρκος Πρόξενος αρνείται να παραλάβει το ψήφισμα και έτσι για μία ακόμη φορά, θυροκολλείται

Η ομιλία του Κώστα Καραϊσκου:
(οι επισημάνσεις με έντονα, δικές μας)

Φίλες και φίλοι, αγαπητοί συνέλληνες,

Είμαστε εδώ για μια θλιβερή επέτειο, αυτήν της παράνομης ανακήρυξης του τουρκοκυπριακού ψευδοκράτους που στήθηκε πριν 30 χρόνια με τις κάννες των όπλων του κατοχικού στρατού της Τουρκίας. Χωρίς καμμία διάθεση κολακείας, θέλω να επαινέσω τη στάση σας αυτή, όντως πάντοτε απορούσα με το επίμονο σθένος των Κυπρίων φοιτητών που δεν ξεχνούν την επέτειο της τουρκικής αρπακτικότητας. Και δεν μιλώ μόνο για την ΠΕΟΦ, που είναι η πραγματική πρωτοπορία της νεολαίας του νησιού αλλά ακόμα και για κείνους που παρότι δεν έχουν πετάξει τα κομματικά γυαλιά στον κάδο όπως πρέπει, τιμούν την εθνική μνήμη της 15^ης Νοεμβρίου.

Δεν θα σας κουράσω με εξιστορήσεις πραγμάτων γνωστών σε σας, ούτε με δεκάρικους που θα αγγίξουν μεν το θυμικό αλλά θα αφήσουν απ’ έξω το λογικό μας. Επειδή η φετινή επέτειος είναι η πρώτη που γίνεται μετά την μνημονιακή επιδρομή των Βρυξελλών κατά του νησιού, οφείλουμε να ξανακοιτάξουμε όλο το τοπίο και ενδεχομένως να επανακαθορίσουμε τους στόχους μας και την ιεράρχησή τους.

Αν απομακρυνθούμε λίγο από τα τρέχοντα και κοιτάξουμε πίσω στον χρόνο, βλέπουμε την απαρχή των δεινών μας στην Κύπρο. Η Μεγάλη Ιδέα, η επιχείρηση απελευθέρωσης των ελληνικών πληθυσμών και εδαφών πνίγηκε το ’22 στο αίμα του Μικρασιατικού Ελληνισμού και δεν μπόρεσε ποτέ να στήσει ένα αληθινό κράτος, αληθινά ελληνικό. Ὠς και για τα Δωδεκάνησα χρειάστηκε η  ήττα των Ιταλών στον 2^ο Παγκόσμιο Πόλεμο για να ενωθούν με την Ελλάδα, η οποία όμως ήδη είχε εξουθενωθεί σε έναν αυτοκτονικό Εμφύλιο. Η Κύπρος, παρότι νησί ακραιφνώς ελληνικό, όσο και η Κρήτη ή η Ρόδος, έμεινε εκτός. Βέβαια όντας στα χέρια των Άγγλων, των νταβατζήδων δηλαδή και της ίδιας της μητέρας Ελλάδας, η δυσκολία της απελευθέρωσης δεν χρειάζεται και πολλές εξηγήσεις.

Αυτή τη δυσκολία την εξανέμισε ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Όταν όμως ήρθε η ώρα να προσκτηθεί στο τραπέζι των συνομιλιών αυτό που κερδήθηκε με το αίμα των ηρώων και τα βάσανα του λαού, οι ελληνικές ελίτ αποδείχθηκαν πάλι άξιες μόνο για το χειρότερο. Αυτό το χειρότερο που είδαμε να ξεκινάει το 1959-60 και να καταλήγει στο 1974 και στο 1983. Οι Τούρκοι, που μπήκαν στο όλο παιχνίδι με αγγλική παρότρυνση, κατέκτησαν μεν τον βορρά του νησιού αλλά όταν πήγαν να σιγουρέψουν τα κέρδη τους το 1983, τα βρήκαν μπαστούνια: κανένας στον κόσμο δεν τους ακολούθησε. Άραγε πιστεύει κάποιος ότι ήταν μια δική μας αποκλειστικά επιτυχία, κάποιο παγκοσμίως επιτυχημένο ελληνικό λόμπινγκ; Η αναγνωρίσεις δεν προχώρησαν γιατί τα διεθνή αφεντικά δεν συμφωνούσαν. Αυτοί θέλουν τον έλεγχο όλου του νησιού και ένα ξεκαθάρισμα τύπου διπλής ένωσης (ή κάποια ρύθμιση που θα οδηγούσε σε κάτι τέτοιο) τους χαλάει τα σχέδια. Θέλουν ένα μόρφωμα τύπου Αννάν: όσο δυσλειτουργικότερο, τόσο το καλύτερο.

Η Κύπρος λοιπόν, στον βαθμό που άρχισε να ευημερεί - άρα και να αδιαφορεί για τα σχέδια και τις προτάσεις που ξεφούρνιζαν κάθε τόσο οι αξιωματούχοι του ΟΗΕ – έπρεπε να καταστραφεί. Η απόπειρα διάλυσής της το 2004 απέτυχε χάρη στον μεγάλο Τάσσο Παπαδόπουλο και στο αποστομωτικό 76% του ΟΧΙ, που πέταξαν στα σκουπίδια τις απειλές των ξένων και των ελληνόφωνων λούστρων τους. Και ήρθε η ανακάλυψη των υδρογονανθράκων στην ΑΟΖ του νησιού. Μια δυνατότητα εγγύησης οικονομικής (κι όχι μόνο) εξασφάλισης για το αύριο ενός νησιού που βρίσκεται στην πιο επικίνδυνη γειτονιά του κόσμου. Έπρεπε λοιπόν να γίνει κάτι περισσότερο αποτελεσματικό και η αφορμή δόθηκε (ή και κατασκευάστηκε) με την οικονομική κρίση. Η απίστευτη ληστεία του περασμένου Μαρτίου και το ζοφερό μέλλον που προδιαγράφεται φέρνουν την Κύπρο εκεί που την ήθελαν οι οικονομικοί δολοφόνοι της υφηλίου: με την πλάτη στον τοίχο για να μην ξαναμπορέσει να διαφύγει από την επόμενη «λύση».

Δεν είμαστε οπαδοί της καταστροφολογίας αλλά δεν πρέπει και να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα. Ναι, υπάρχει το φυσικό αέριο με το οποίο τόσες μεγάλες ξένες εταιρείες ενεπλάκησαν. Γιατί όμως δεν μας έσωσε από το Μνημόνιο; Γιατί δεν θεωρήθηκε εγγύηση για το οικονομικό αύριο του νησιού; Ναι, η γεωπολιτική αξία του νησιού φαίνεται με την κυπροϊσραηλινή σύμπραξη. Όμως τι δίνει και τι παίρνει η πλευρά μας στη σχέση αυτή; Πού είναι η εβραϊκή στήριξη της Κύπρου στις διεθνείς αγορές; Τι μέλλον προδιαγράφει η στρατιωτική παρουσία του Ισραήλ στο νησί και η ταυτόχρονη απουσία της Ελλάδος; Ποιος θα μας φυλάξει αύριο από τους φύλακες;

Θέλω να πω, και καταλήγω μ’ αυτό, ότι όπως τα δικαιώματα υπάρχουν μόνο για όποιον μπορεί να τα υπερασπιστεί, έτσι και τα πλεονεκτήματα υπάρχουν μόνο για όποιον μπορεί να τα αξιοποιήσει. Η Τουρκία, από τη θέση του παρανόμου εισβολέα, κατάφερε να βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση σήμερα και να μας πιέζει για λύση του Κυπριακού που θα εδράζεται στις μέχρι τούδε υποχωρήσεις μας. Υποχωρήσεις που κάνουν την εθνικά απαράδεκτη και πρακτικά ουτοπική Ομοσπονδία να μοιάζει με …μαξιμαλισμό. Ευρώπη, Αμερική, Ισραήλ παίζουν τα παιχνίδια τους για τα συμφέροντά τους. Μένει σε μας να δούμε αν και οι δύο ελληνικές Κυβερνήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία υπερασπίζονται τον ελληνισμό που απειλείται κι εκεί κι εδώ, αλλά πρωτίστως στην Κύπρο. Ποια μέτρα έχουν λάβει, επί παραδείγματι, για το πλησίασμα του λαού άμφω; Ποιες στενές συνεργασίες δρομολόγησαν που να δείχνουν μια πρόθεση για διαφορετική πορεία από τη σημερινή; Αλλά ακόμα κι εμείς ως πολίτες, ποιες κοινές εκδηλώσεις οργανώσαμε, ποιες πρωτοβουλίες για κοινά κινήματα δημιουργήσαμε, ποιαν αλληλογνωριμία προωθήσαμε; Καθένας να αναλάβει τις ευθύνες του, έστω και την ύστατη αυτή στιγμή. 
Η Δύση που το 1974 αμόλυσε τον λυσσασμένο σκύλο της εναντίον μας μπορεί και να το ξανακάνει, μπορεί και όχι, αν προτιμήσει κάτι πιο εκλεπτυσμένο (άλλωστε το λουρί του σκύλου είναι πολύ λάσκα τα τελευταία χρόνια κι έχει αποθρασυνθεί). Το θέμα είναι αν έχουμε εμείς τη μοίρα μας στα χέρια μας ή αν την έχουμε παρατήσει σε άλλους «ενδιαφερόμενους». Γι’ αυτό και στη σημερινή διαδήλωση φωνάζουμε βεβαίως κατά του βάρβαρου δράστη, που όλοι κάνουν πως ξεχάσανε τα εγκλήματά του, αλλά ας έχουμε κι ένα μάτι μας τόσο στους συνεργούς του όσο, κυρίως, και στο ανοϊκό θύμα που δείχνει να καταναλώνει αμέριμνο, λες και δεν του συνέβη τίποτε πριν λίγα χρόνια.