Το Καθεστώς Χριστόφια, όπως κάθε Καθεστώς, αφού συνήλθε από το πρώτο σοκ που του προκάλεσε η πρωτοφανής παλλαϊκή αντίδραση για τα δεδομένα της Κύπρου, αφού κατέβηκαν για πρώτη φορά από τη δεκαετία του ’80 χιλιάδες πολίτες στους δρόμους, και για πρώτη φορά αυθόρμητα και χωρίς διοργανωτή, πέρασε στην αντεπίθεση, ή προσπάθησε τουλάχιστον να περάσει.
Πέραν από την πλήρως καθοδηγούμενη αντιεκδήλωση, την αποτελούμενη από γερόντια και αφιονισμένους απόφοιτους της μεγάλης των Εδονόπουλλων σχολής των Περβολιών, τα παπαγαλάκια του Καθεστώτος ξεκίνησαν δουλειά. Από το διαδίκτυο, σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και αρθρογραφία στον τύπο, μεθοδευμένα και εργολαβικά αναμασούσαν τις κατευθυντήριες οδηγίες που οι Πεφωτισμένοι Καθοδηγητές του Κόμματος, τους είχαν κομίσει. Άσε που ούτε καν τη σειρά των επιχειρημάτων τους δεν έμπαιναν πολλές φορές στον κόπο να αλλάξουν.
Βέβαια τα επιχειρήματα των Ακελικών Καθοδηγητών περί φασισμού, εοκαβητισμού και μη χωνέματος του ότι «έχουμε αριστερό Πρόεδρο», με την αμίμητη λογική του να βαφτίζεται ως «φασιστικό» κάθε τι, εφημερίδα, δημοσιογράφος, πολιτικός, πολίτης που έχει διαφορετική γνώμη από την αλάθητη Κεντρική Επιτροπή του Κόμματος, μόνο τους βαριά λοβοτομημένους οπαδούς του ΑΚΕΛ μπορούν να πείσουν. Αλλά τι τους νοιάζει αφού ύψιστος στόχος τους είναι η επιβίωση και η ευημερία του Κόμματος!
Έχει γίνει πλέον κοινός τόπος ότι ο Χριστόφιας είναι ένας ιδεολογικά αγκυλωμένος κομμουνιστής, γαντζωμένος σε ψυχροπολεμικά στερεότυπα των δεκαετιών του ’60 και του ’70 που νοιώθει πιο κοντά στο χασάπη της Δαμασκού και στους μουλλάδες της Τεχεράνης παρά στην Ευρώπη. Έτσι άλλωστε εξηγείται και η μεγάλη διάσταση ανάμεσα στο ΑΚΕΛ και στην υπόλοιπη κοινωνία σε θέματα όπως ο ανθελληνισμός, η τουρκολαγνεία, η ομοσπονδιολατρεία, η θεοποίηση της επαναπροσέγγισης κλπ κλπ. Το λυπηρό είναι ότι το πρότυπο του Ηγέτη διαχέεται από τους μηχανισμούς του Κόμματος προς τα κάτω, στα στελέχη και τους οπαδούς του. Και το λυπηρότερο είναι ότι εκτός από γερόντια μεταγγίζεται και σε νεαρά παιδιά, αυριανούς πολίτες, τα οποία υποβάλλονται σε ένα ιδεολογικό παιδομάζωμα (και χρησιμοποιώ τον όρο χωρίς υπερβολή) στις κατασκηνώσεις της ΕΔΟΝ στα Περβόλια.
Η αντεπίθεση του Καθεστώτος μας ωθεί να συμπεράνουμε ένα πελώριο χάσμα στην κοινωνία της Κύπρου. Από την μια οι αγανακτισμένοι και αφυπνισμένοι πολίτες, που δεν αντέχουν πια την υποτίμηση της νοημοσύνης τους από τις ανθυπομετριότητες της πολιτικής μας ζωής, και από την άλλη οι αφιονισμένοι Ακελικοί που ζουν στο δικό τους πλανήτη, έτη φωτός μακριά από τους υπόλοιπους, και που μόνη τους έννοια είναι να προστατέψουν τον πολυχρονεμένο μας μονάρχη από τη λαίλαπα του… φασισμού.
Αν και έχω την εντύπωση ότι οι πλείστοι από όσους σπεύδουν να προστατέψουν το Κόμμα και τον Πρόεδρο τους από τους αδηφάγους αντικομμουνιστές, θα αρχίσουν να αλλάζουν γνώμη όταν τους έρθουν οι πρώτοι λογαριασμοί του Ηλεκτρικού. Τελικά ο μόνος φασισμός στην όλη υπόθεση, είναι αυτός που προσπαθεί να απαγορέψει στους ανθρώπους να σκέφτονται ελεύθερα ως πολίτες, αλλά τους θέλει να ενεργούν ως καλοκουρδισμένοι οπαδοί!
Οι εκδηλώσεις των Αγανακτισμένων, παλλαϊκές, μεγαλειώδεις και αυθόρμητες, που άγγιξαν μέχρι και τις 20.000 κόσμο, έρχονται σε κραυγαλέα αντίφαση με την ποδηγετούμενη κομματική εκδήλωση που διοργάνωσε ο κομματικός μηχανισμός του ΑΚΕΛ στο Προεδρικό στις 19 του Ιούλη, δήθεν για καταδίκη του πραξικοπήματος και της εισβολής. Η κάθε γνήσια λαϊκή εκδήλωση με κοινωνικό ή και οικονομικό περιεχόμενο, δεν μπορεί παρά να αναδείξει και την Εθνική της συνιστώσα. Γιατί Κοινωνικό και Εθνικό διαπλέκονται, γιατί Εθνική ολοκλήρωση και Κοινωνική Δικαιοσύνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένα στους λαούς, ιδιαίτερα στη ψυχή του Έλληνα. Κάτι που ξεκίνησε σαν αυθόρμητα λαϊκό , σαν εκδήλωση συμπόνιας, μετά αγανάκτησης και οργής, μετά με οικονομικοκοινωνικές προεκτάσεις δε μπορούσε παρά να καταλήξει σαν αγνά Ελληνοκεντρικό, γιατί Ελληνική είναι και η ψυχή του λαού μας. Η αναβίωση έστω σε πρωτόγονη μορφής της Εκκλησίας του Δήμου, αποδεικνύει την Ελληνική μας Παράδοση που είναι βαθειά ριζωμένη στο συλλογικό μας DNA. Το Κίνημα των Αγανακτισμένων στην Κύπρο μετατρέπεται σε ένα λαϊκό αίτημα για Δημοκρατία, Κοινωνική Δικαιοσύνη, και Αυτοδιάθεση.
Πλαστήρας
Υ.Γ. Πιστεύω ότι ο Χριστόφιας της αριστεράς δεν πρόκειται να επανεκλεγεί. Προς Θεού όμως, μην μας προκύψει άλλος και μπορεί χειρότερος Χριστόφιας από τα δεξιά. Και το όνομα αυτού, Νίκος!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου