Άκουσα στις «ειδήσεις» της τηλεόρασης του ΡΙΚ, τη μέρα της κηδείας του Αναστάση Πεπονή, βουλευτή στην Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου και Διευθυντή του Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας της Ελλάδος (Ε.Ι.Ρ.), ότι πρωτοστάτησε, τάχα, στην επίτευξη σπουδαίας συνεργασίας εθνικής σημασίας με το ΡΙΚ.
Η υποκρισία και το ψέμα όσο αφορά τις σχέσεις Κύπρου-Ελλάδας κυριαρχούν από την εποχή του Μακαρίου μέχρι σήμερα.
Η άποψη του ίδιου του Πεπονή για το τι «πέτυχε» στην Κύπρο είναι εντελώς διαφορετική από αυτή για την οποία τον «επαίνεσε» το ΡΙΚ και την εκθέτει στο βιβλίο του «Τα γεγονότα και τα πρόσωπα», Λιβάνης 2002, σελίδα 89.
Γράφει εκεί ότι μετά την επίσκεψή του στην Κύπρο τον Οκτώβριο του 1964 έφυγε χωρίς να έχει επιτύχει αυτά για τα οποία ήρθε, δηλαδή την απ’ ευθείας σύνδεση Ε.Ι.Ρ. – Ρ.Ι.Κ. Έφυγε μάλιστα, λέει, «με συγκεχυμένα συμπεράσματα για την πολιτική Μακαρίου.»
Τα «συγκεχυμένα» συμπεράσματα του Πεπονή ήταν τα ίδια με του Γεωργίου Παπανδρέου, τα ίδια που βγάζει κανείς σήμερα παρακολουθώντας τις υποθήκες του Μακαρίου να υλοποιούνται από τη σημερινή Κυβέρνηση.
Λέει στην προηγούμενη σελίδα του βιβλίου του ο Πεπονής: «Τόνισα στον Μακάριο τη συμβολική σημασία μιας άμεσης σύνδεσης ορισμένων εκπομπών ΕΙΡ-ΡΙΚ, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ως δεδομένη μια κοινή πολιτική με αίτημα το δικαίωμα αυτοδιάθεσης, που με την άσκησή του, όπως όλοι πιστεύαμε στην Ελλάδα, η πλειοψηφία του λαού της Κύπρου θα επέλεγε την Ένωση. Η συζήτηση μεταφέρθηκε εκεί.
Ο Μακάριος μού είπε απερίφραστα ότι αποδεχόταν την Ένωση υπό την προϋπόθεση ότι η Κύπρος δεν θα εντασσόταν, δεν θα υπαγόταν στο ΝΑΤΟ.
Ξαφνιάστηκα. Δεν ήξερα αν αυτή τη θέση του την είχε ήδη γνωστοποιήσει στην ελληνική κυβέρνηση, δεν ήμουν ετοιμασμένος για το θέμα, πολύ περισσότερο ν’ ακούσω από τον Μακάριο μια τοποθέτηση με την οποία ουσιαστικά απέκλειε την Ένωση.
Παρατήρησα ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ ήταν δεδομένη από το 1952. Για την ένωση με αυτή την Ελλάδα είχε πρωτοστατήσει ο ίδιος και, πάντως, με αυτό το δεδομένο έγινε ο αγώνας της ΕΟΚΑ… κ.λπ.»
Μη ξεχνάμε ότι βρισκόμαστε στο 1964, επί Δημοκρατίας Γεωργίου Παπανδρέου και όχι επί Χούντας, όταν οι Τούρκοι κλαίγονταν στους Αμερικανούς γιατί δεν τους άφησαν να εισβάλουν πριν να οργανωθεί η μεραρχία και μπορούσαν να επιτύχουν τον σκοπό τους… όταν «έβλεπαν τη θέση τους να φθείρεται καθημερινά και τις ελπίδες τους για επιτυχημένη εισβολή να εξανεμίζονται», κι όταν «τους έτρωγε ένας φόβος μήπως ο Γρίβας ρίξει ξαφνικά τον Μακάριο και κηρύξει την Ένωση.» (“Foreign Relations of the United States”, USA Printing Office, σ. 174, Μνημόνιο για το Αρχείο, 7 Ιουλίου 1964.)
Ο Πεπονής στην επόμενη σελίδα 90 του βιβλίου του, αφηγείται και μια άλλη σχετική περίπτωση, στις 5 φεβρουαρίου 1965 στην Αθήνα, όταν προσκλήθηκε σε γεύμα στη Σοβιετική πρεσβεία για ν’ ακούσει τον ίδιο τον πρεσβευτή της ΕΣΣΔ να μιλά «εναντίον της προοπτικής της Ένωσης» την οποία καταλάβαινε μόνο ως «ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ.»
Ο Μακάριος, πάντως, εξακολούθησε να μιλά για την Ένωση ως …στόχο μέχρι και τον Μάϊο του 1974, ενώ όλοι όσοι εχθρεύονταν την Ένωση τον υποστήριζαν με φανατισμό, ανακηρύσσοντάς τον ως τον ένα και μοναδικό ήρωά τους.
Τέτοιες υποθήκες παραπλάνησης και ασυνέπειας λόγων και πράξεων κληροδότησε στους πιο «ανένδοτους» οπαδούς του, που σήμερα κυβερνούν την Κύπρο.
Ούτε παράξενο ούτε απρόσμενο ήταν να φτάσει η Κύπρος σήμερα σε τέτοια απελπιστική κατάσταση.
Αν δεν φύγει το συντομότερο αυτή η εχθρική προς την Ελλάδα και την Ευρώπη κυβέρνηση είναι φανερό ότι τα χειρότερα έπονται.
Άντης Ροδίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου