21 Ιουλίου 1974. Μόλις ένα 24ωρο μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο ο Ελληνισμός ζει δύσκολες στιγμές. Από την εθνική τραγωδία δεν έμεινε αλώβητος και ο αθλητισμός.
Η οικογένεια του Ηρακλή Θεσσαλονίκης θρηνεί ένα δικό της παιδί, τον παλιό σπρίντερ, Γιώργο Κατσάνη, ο οποίος έπεσε ηρωικά μαχόμενος στον Άγιο Ιλαρίωνα, ως διοικητής της 33ης Μοίρας Καταδρομών.
Υπηρετούσε στην 33η Μ.Κ. με το βαθμό του Λοχαγού.
Η καταγωγή του ήταν από το Σιδηρόκαστρο Σερρών.
Ο λόχος του είχε για έδρα του το χωριό Μπέλλαπάις.
Άφησε την τελευταία του πνοή στην περιοχή του Αγίου Ιλαρίωνα τη Κυριακή 21 Ιουλίου 1974.
Τη δική του μαρτυρία, για το Γιώργο Κατσάνη καταθέτει ο τότε υποδιοικητής του Ευάγγελος Μαντζουράτος.
0 Γιώργος Κατσάνης υπήρξε ένας άψογος οικογενειάρχης.
Ήταν ένας ευτυχισμένος άνθρωπος σε μια χαρούμενη και πάντα γελαστή οικογένεια.
Υπήρξε αγνός και από το μυαλό του δεν περνούσε πονηρή ή άσκημη σκέψη για κανέναν.
Πάντα με τον καλό λόγο, με την καλή διάθεση, έδινε τα πάντα σε όλους και κρατούσε για τον εαυτό του τα τελείως απαραίτητα.
Ήταν ένας καλός χριστιανός των πράξεων και λιγότερο των λόγων.
Ό,τι έκανε το έκανε με σεμνότητα, ταπεινoφρoσύyη χωρίς τυμπανοκρουσίες και επιδείξεις.
Δεν του έλειπε το γέλιο και η αισιοδοξία ακόμη και στην πιο δύσκολη στιγμή.
Όλοι μας θα θυμόμαστε το γλυκό χαμόγελο που πρόδιδε πάντα λεβεντιά, εμπιστοσύνη, σιγουριά και καλοσύνη.
Έτσι έμεινε στη σκέψη μας. Άνθρωπος παράτολμος και άξίος αξιωματικός που την δεδομένη στιγμή έμπρακτα βεβαίωσε την αγάπη του προς την Πατρίδα.
Ήταν αυτός που πρώτος οδήγησε τους άνδρες του προς τον Άγιο Ιλαρίωνα της Κύπρου.
Εκεί που πολλές φορές έστρεφε το βλέμμα του και μονολογούσε. ‘Ίσως η μοίρα τότε να τον είχε τάξει να γίνει το ιερό σύμβολο και η παρακαταθήκη προς τους αδελφούς μας εκεί επάνω στις εκπορθισμένες από την 33η Μοίρα Καταδρομών παρυφές του Πενταδάκτυλου».Και συνεχίζει ο κ. Μαντζουράτος:
«…Η εκπαίδευση στη μονάδα του ήτανε τακτική και όλοι οι άνδρες του ήταν σε άριστη κατάσταση. Σαν σκοπό είχε την δημιουργία αρίστων μαχητών για πολεμικές επιχειρήσεις για ημέρα και νύχτα, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.
Πάντα μιλούσε σε όλους μας για τα ιδανικά της φυλής μας. Αγνός, ηθικός, ανιδιοτελής σε παρέσερνε και σε οδηγούσε σε υψηλές εθνικές εξάρσεις.
Σκληρά εκπαιδευμένος επιχειρούσε πάντα το παράτολμο δίνοντας πρώτος σαν αρχηγός το καλό παράδειγμα».Τα συμβάντα του τέλους του«Η εισβολή των Τούρκων βρήκε τη μονάδα μας στη Λευκωσία.
Το πρωί της 20ης Ιουλίου η μονάδα διατάχθηκε με δύο κλιμάκια της να προχωρήσεί και να φθάσει με κάθε τρόπο στον τόπο διασποράς που ήταν ο χώρος Πέλλα-Παΐς, στην περιοχή Κυρήνειας.
Ένας λόχος αμέσως κινηθηκε για να προστατεύσει το διεθνές αεροδρόμιο της Λευκωσίας και η υπόλοιπη μοίρα με τον διοικητή της κατευθύνθηκε στο Πέλλα-Παΐς από όπου το βράδυ της ίδιας αναλάμβανε να υλοποιήσει τα σχέδιά της.Στις 7.30 το πρωί ξεκινήσαμε και μεις από το αεροδρόμιο της Λευκωσίας για το Πέλλα-Παΐς.
Δεκαπέντε όμως χιλιόμετρα έξω από την Κυρήνεια δύο τουρκικά αεροπλάνα χτύπησαν την αυτοκινητοπομπή. Παρά την καταστροφή των αυτοκινήτων και τους τραυματίες που είχαμε συνεχίσαμε πεζοί για τον χώρο διασποράς της μονάδας.Εκείνο το βράδυ η 33η Μοίρα Καταδρομών μείον ένα λόχο είχε σαν στόχο, να καταλάβει τα Πετρομούθια και να κινηθεί προς Κοτζάκαγια…»
Επικεφαλής του κλιμακίου της βαθιάς διεισδύσεως που θα χτύπαγε τον εχθρό από τα νότα τέθηκε ο διοικητής της Μοίρας, Κατσάνης αφού οι μόνιμοι αξιωματικοί ή είχαν τραυματισθεί ή κάλυπταν άλλες θέσεις – χωρίς να έχει κοντά του την ομάδα διοικήσεως…Με το που έπεσε το τελευταίο φως οι μονάδες ξεκίνησαν για την αποστολή τους και σε λίγη ώρα είχαν ζώσει από τρεις πλευρές τον εχθρό.
Στις 11 τη νύχτα οι λόχοι καταδρομών προέβησαν με διαταγή του διοικητή σε βιαία σύγκρουση σε όλο το μέτωπο με τους Τούρκους και τους Τουρκοκύπριους που βρίσκονταν στην περιοχή. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή και διήρκησε μέχρι που εκδιώχθηκε και ο τελευταίος Τούρκος στρατιώτης…Καταλάβαμε τον αντικειμενικό στόχο που ήταν στις παρυφές του Αγίου Ιλαρίωνα στα Πετρομούθια.
Η κατάσταση που επικρατούσε το πρωί της 21 ης Ιουλίου είχε ως εξής:
Οι τουρκικές δυνάμεις ενισχύθηκαν από αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς. Τα πυρομαχικά μας έφταναν στο τέλος, υπόψη ότι είχαμε πυρομαχικά για να εκτελέσουμε την βραδινή διείσδυση να προσβάλουμε τον εχθρό, να το καταστρέψουμε, να καταλάβουμε το έδαφος και εν συνεχεία έπρεπε να απαγκιστρωθούμε μέχρι το άλλο φως από άλλες δυνάμεις που θα έρχονταν στην περιοχή. Κάτι το οποίο δεν έγινε.
Αναγκαζόμασταν έτσι κατόπιν διαταγών να εκτελούμε βολές μόνο από κοντινές αποστάσεις και μόνο εφ’ όσον κινδυνεύαμε άμεσα. Οι επιθέσεις των Τούρκων αποκρουονταν από μικρές τοπικές δυνάμεις των λόχων. Σε μια τέτοια αντεπίθεση, όπου ο Κατσάνης σήκωσε μια διμοιρία για να διώξει από τον χώρο του τον εχθρό που είχε διεισδύσει, τραυματίσθηκε θανάσιμα.
Οι στρατιώτες του προσπάθησαν να πάρουν το πτώμα του, δόθηκε μάχη μα δεν τα κατάφεραν.
Οι άνδρες των μονάδων είχαν ξεπεράσει τα όρια της αντοχής τους πολεμώντας κάτω από 42 βαθμούς θερμοκρασίας δίχως πυρομαχικά και νερό κατάφεραν πάραυτα να απαγκιστρωθούν και να φθάσουν στο Πέλλα-Παΐς.
Ήταν η μοναδική νίκη και η μοναδική επιτυχία που επετέλεσε σε όλο το μέτωπο η 33η μοίρα. Η όλη επιχείρηση είχε στεφθεί από πλήρη επιτυχία.
Όμως ο απολογισμός σε νεκρούς και τραυματίες ήταν μεγάλος.
Ο Γιώργος Κατσάνης τάχθηκε επικεφαλής της ομάδας διοίκησης χωρίς να έχει δίπλα του κανένα να τον αντικαταστήσει και να τον στηρίξει.
Το ότι δέχθηκε παρόλα αυτά να πάει μόνος του, δείχνει την υπευθυνότητά του αλλά και τον ηρωισμό του άνδρα.
Ο Γιώργος Κατσάνης ήταν πραγματικά ένας Ήρωας.
Ως ελάχιστη ένδειξη τιμής στον ηρωισμό που επέδειξε ο παλιός αθλητής του, ο Ηρακλής χάρισε το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο το οποίο χρησιμοποιεί ως έδρα η ομάδα του βόλεϊ, στις εγκαταστάσεις των Χορτάτζηδων.
Το γνωστό μας, πλέον, “Κατσάνειο” οφείλει την ονομασία της σ’ αυτόν τον ήρωα του ελληνικού έθνους, ο οποίος δεν δίστασε να δώσει τη ζωή του για τα ιδανικά της πατρίδας …
Πηγή: veteranos.gr
το είδαμε εδώ
ΣΧΟΛΙΟ
Συγκρίνετε την ένδοξη ιστορία του Ηρακλή Θεσσαλονίκης και των αθλητών του, με την σημερινή κατάσταση. Διαβάστε :
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου